Zacznę od opowieści. Przekazał mi ją w spadku ojciec, usłyszawszy wszystko z ust głównego bohatera. Rzecz miała miejsce w roku 1944, już po lądowaniu aliantów w Normandii. Lotnik bombowca w siłach sprzymierzonych wykonywał rozkazy bojowe. Tego dnia rozkaz brzmiał: lecicie w szyku zwartym kilkudziesięciu maszyn, zrzucicie bomby nad betonowym pasem umocnień, dokładnie według wskazówek dowódcy, potem od razu do bazy. Polski pilot eskadry angielskiej z rozkazami naturalnie nie dyskutował, choć wydawało mu się jawnym marnotrawstwem bombardowanie grubych betonowych schronów. Dlatego kiedy spostrzegł z kokpitu pełznącą drogą kolumnę niemieckich czołgów, oderwał się od macierzystego klucza, zniżył pułap i – skutecznie zadziałał. Następnie od razu wrócił do szyku, a po akcji, z resztą kolegów, do bazy. No, tam się zaczęło… Pilot, choć doskonały, o mało nie postradał stopnia wojskowego; przesiedział dość długo w areszcie, groził mu sąd wojenny. Cudem tylko wywinął się z opałów. Nie umiał długo pojąć, w czym problem. Zniszczył znaczące siły nieprzyjaciela? Zniszczył! Wykazał inicjatywę? Wykazał! Wrócił z innymi? Wrócił! Dlaczego więc go ukarano?! Otóż, wyjaśnił mu dowódca klucza bombowego, w tamtej akcji nie chodziło o nic poza bunkrami. One bowiem, dzięki niezwykle grubym stropom, chroniły ważne fortyfikacje, skutecznie flankujące nacierające oddziały aliantów. Precyzyjne, zmasowane wybuchy bomb wprawiały stropy bunkrów w bardzo silne drgania, w wyniku zaś owych niszczycielskich drgań żołnierze hitlerowscy albo głuchli, albo porzucali pozycje, wybiegając na przedpole z betonowych przegród. Czyli nasz polski pilot bombowy, wykazawszy …