Czy Pan poluje? Ostatnio coraz rzadziej. Wzrok i kondycja już nie ta co dawniej, a ponadto świat afrykańskiej fauny jest mocno przetrzebiony. Przez dekady nie obowiązywały przecież żadne limity, ani okresy ochronne. Pytam, bo w pańskiej prozie epizodów łowieckich jest niemało? Ponieważ polowanie jest na Czarnym Lądzie rytuałem. Dla pierwotnych mieszkańców kontynentu było sposobem na życie, dla białych kolonizatorów niekiedy koniecznością gwarantującą bezpieczeństwo, częściej rozrywką. Gdy w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego już stulecia pracowałem jako geodeta w buszu, musiałem nauczyć się posługiwać bronią. Na wypadek spotkania z lwem, tygrysem czy bawołem. Kiedy i w jakich okolicznościach opuścił Pan Polskę? Wyjechałem wraz z żoną w 1963 roku. Miałem 28 lat, kilka lat wcześniej ukończyłem Wydział Geodezji Politechniki Warszawskiej. Perspektywy pracy w Polsce w wyuczonym zawodzie rysowały mi się raczej w ciemnych barwach, toteż postanowiłem — jak to wtedy określano — wybrać wolność. Patrząc z perspektywy był to krok dość ryzykowny, bo na Zachodzie praktycznie nie mieliśmy żadnych kontaktów, nie wspominając o mizernej znajomości języków obcych. Pierwszy przystanek na naszym życiowym szlaku stanowił Paryż. Potem przez parę lat mieszkaliśmy w Genewie, by w roku 1970 przenieść się do Afryki. Moja stopa stanęła ponownie na polskiej ziemi dopiero w roku 1990. Utrzymywał Pan jakiś kontakt z ojczyzną? Radiowy, słuchając sekcji polskiej BBC czy naszej redakcji rozgłośni Radia Wolna Europa, listowny i telefoniczny z matką. Regularnie przysyłała mi książki w języku polskim. Za ucieczkę syna została ukarana kilkuletnim zatrzymaniem paszportu. Spotkaliśmy się dopiero po siedmiu latach w Szwajcarii, potem odwiedzała nas w Johannesburgu. Każdorazowo zresztą przestrzegając przed powrotem. „Nawet w razie mojej choroby nie waż się wracać do Warszawy” — mówiła stanowczym tonem. Gdy w 1985 roku ciężko zaniemogła uszanowałem jej wolę. Nie przyjechałem nawet na pogrzeb. Potem ciotki poinformowały mnie, że w pewnym momencie do konduktu na Powązkach dołączyli nieznani nikomu żałobnicy. Jeden z nich wziął będącego w moim wieku kuzyna za mnie. Bezpieka nawet po 22 latach pamiętała o szeregowym zbiegu. Skąd wzięły się pańskie zainteresowania literackie? Jeszcze jako student debiutowałem nowelkami drukowanymi na łamach tygodnika „Współczesność”. W dobrym towarzystwie, gdyż pierwsze kroki pisarskie stawiali tam tak wybitni twórcy jak: Andrzej Brycht, Ireneusz Iredyński, czy — piastujący przez jakiś czas funkcję …