Gdy przystaję na chwilę, by oddać się refleksji, co dla polskiego rynku książki oznacza 15-lecie jego najważniejszej branżowej organizacji, dochodzę do wniosku, że… zawstydzająco wiele. Wszak ledwie rok więcej liczy sobie on sam. Wcześniej mogliśmy mówić jedynie o ruchu wydawniczym, tak przynajmniej handlowy obrót publikacjami określała ówczesna nomenklatura. A ruch to nie rynek. Rozróżnienie to dodawało nam wtedy skrzydeł. Czyż nie? Równoletniość ta stanowi jednak, jak sądzę, nie tylko powód do dumy, że na fali wyzwolonej powszechnie społecznej energii wraz z wolnym rynkiem powstała reprezentująca go izba gospodarcza. To także zobowiązanie wobec wspólnej – jak widać – historii. Niełatwej. Dokonując pewnego bilansu tych wspólnych doświadczeń, ewentualnych niepowodzeń nie warto kwitować stwierdzeniem, że jaki rynek, taka też Izba. Bo Izba to przecież my – rynek. Wszystkie wpadki, jakie PIK-owi udało się przez te lata zaliczyć, wynikały z kilku przyczyn. Uczenia się zasad wolnego rynku i społeczeństwa obywatelskiego (wraz z towarzyszącą im samorządnością), osobistych ambicji członków poszczególnych kadencji Rady, a także… oczywistego konfliktu interesów. Co by jednak nie mówić, funkcjonowanie w ramach jednej organizacji kilku grup, których cele, choć w dłuższej perspektywie wspólne (odsyłam do statutu), w krótszej okazują się sprzeczne, musi prowadzić do nieuniknionych i częstokroć bolesnych kolizji. Wystarczy przypomnieć dyskutowaną przez wiele miesięcy kwestię stosowanych na rynku warunków handlowych, zdaniem księgarzy i hurtowników – zbyt …