Podziwiam ludzi, którzy potrafią panować nad swym czasem. Rachel Johnson podróżuje między Londynem a Somerset, gdzie rodzina ma dom, wychowuje trójkę dzieci, redaguje z sukcesem wiekowy miesięcznik „The Lady”, udziela się społecznie, bierze udział w imprezach charytatywnych, wspiera gdy trzeba brata Borisa, burmistrza Londynu, pojawia się w radiu i telewizji, pisze książki, które sprzedają się dobrze i dobrze o nich piszą krytycy. Nawet Bad Sex in Fiction Prize, jaką zdobyła w 2008 roku za „Shire Hell”, bynajmniej jej nie zaszkodziła. Jej najnowsza powieść, „Winter Games” (Fig Tree), jest relatywnie krótka – zaledwie 325 stron – ale wymagała niezłego researchu, jako że jej akcja dzieje się po części w przedwojennych Niemczech, w roku zimowych igrzysk olimpijskich organizowanych w Garmisch-Partenkirchen. Jasne, że autorka nie musiała sama grzebać w archiwach, ale z listy podziękowań widzę, że poświęciła wiele czasu na rozmowy, spotkania, odwiedziny, wyjazdy. Hmm. Zazdroszczę. Ale może nie ma czego – nadmiar obowiązków Rachel Johnson odbił się na książce. Pomysł był prosty i nośny: dwie angielskie dziewczyny z dobrych rodzin wyjeżdżają na kilka miesięcy do Monachium, gdzie mają poznać język, obyczaje, ludzi. Siedemdziesiąt lat później Francie, wnuczka jednej z nich próbuje pójść tropem …