James Frey – to nazwisko warto zapamiętać. Autor wydanych w 2003 roku wspomnień „A million little pieces” (Doubleday), zagościł znów w mediach dzięki Oprah Winfrey. Pierwsza dama telewizyjnej promocji wybrała jego zapomniany już tom do swego klubu, dzięki czemu sprzedaż natychmiast osiągnęła dziesiątki i setki tysięcy egzemplarzy. Autor przed kamerami opowiadał wzruszonej Oprah o swym życiu – ćpun, alkoholik, chuligan i złodziejaszek, który nieoczekiwanie przejrzał na oczy i postanowił zerwać z dotychczasowym życiem, czego dokonał nadludzkim wysiłkiem woli, a potem oczywiście tę drogę przez mękę opisał dla potomnych. „Chlip-chlip”, odpowiadała Oprah. I gdyby nie grupa zawistnych niedowiarków i cyników, Frey mógłby spokojnie jeździć z promocji na promocję, dowodząc racji słynnego sloganu Nancy Reagan „Just say no”. Okazało się jednak, że wszystko lipa: duża część wspomnień – o jej wielkość spierają się pokłócone strony, Frey mówi o 5 procentach, jego przeciwnicy o 95 – opowiada o faktach i wydarzeniach, które miały miejsce jedynie w wyobraźni autora, od szkolnych bójek po odsiadki w stanowych karcerach. Złośliwcy nadają książce inny tytuł, „A million little lies”. Frey, wydawca i sama Oprah zareagowali na zarzuty zgodnym głosem: „To przez zazdrość, to skowronek z bandą skowroniątek” – wspomnienia, dowodzili, są zapisem subiektywnej pamięci, stąd zawsze będą w nich luki i niedopowiedzenia. Problem polegał jednak na tym, że książkę reklamowano jako dokument, ten zaś gatunek wymaga wierności faktom. Nie mam zamiaru relacjonować tu całej afery, niemniej jednak Amerykanie po raz kolejny zaczęli głośno rozważać etykę, jaką w swym zawodzie kierują się wydawcy, spece od marketingu, ludzie mediów. Co pewien czas wybucha skandal w świecie prasy: dziennikarz przyłapany na fabrykowaniu informacji, zmyślaniu wypowiedzi „rozmówców”, fabrykowaniu dowodów. Zaostrzone zostają kryteria, prasa chce jednak pozostać silną i godną zaufania czwartą władzą. Wydawcy …