Świat wciąż walczy z kryzysem. Niektórzy faktycznie łamią sobie głowę, jak ocalić przedsiębiorstwo, dom, rodzinę, inni ścierają się z problemami na papierze, obmyślając fabuły. Nie brakuje tytułów pisanych przez ekonomistów z prawej i lewej strony, wskazujących jednoznacznie tych, którzy zawinili – wszędzie jest pełno Balcerowiczów, którzy, to oczywiste, dawno powinni byli odejść. Punkt widzenia, jak wiemy, zależy od miejsca, w którym siedzisz, wolę zatem książki rozprawiające się z kryzysem i jego efektami w całkowicie fikcyjny sposób. Trzy, jakie ukazały się w ostatnich miesiącach, to „Dear money” Marthy McPhee (Houghton Mifflin Harcourt), „Union Atlantic” Adama Hasletta (Random House) i „The privileges” Jonathana Dee (Corsair). Pierwsza jest powieścią może najbardziej – choć w najmniej bezpośredni sposób – związaną z powodami światowego kryzysu. A są one proste: chciwość, zachłanność, pazerność. Więcej dla mnie, nawet kosztem psychicznego załamania, odrzucenia ideałów. Akcja „Dear money” (tytuł przewrotny, znaczący tyle co „kochane pieniądze” jak i „cena sukcesu”) toczy się na Manhattanie, jej bohaterami są dwa małżeństwa: India i Theodor, pisarka i rzeźbiarz, oraz Emma i Will, pani domu i bankier z Wall Street. Jedni zazdroszczą drugim: intelektualiści chcieliby mieć pekuniarną niezależność finansistów, tych z kolei pociąga artystyczna swoboda bohemy. I od razu wiadomo, że to nie może się dobrze skończyć. Mniejsza, że Will rzuca posadę, by zająć się pisaniem powieści, która wstrząśnie amerykańską sceną, stać go na taki kaprys. Dla powieści istotniejsza …