W niebie dobrze jest przebywać ze względu na klimat, a w piekle ze względu na towarzystwo. Z tego punktu widzenia branża wydawnicza wszędzie w świecie gromadzi postacie zdecydowanie z piekła rodem. Konieczność łączenia w sobie wielu sprawności, w tym ekonomicznej, logistycznej, poliglotycznej, koncyliacyjnej, kreacyjnej, estetycznej itd., itp. – więc ta konieczność sprawia, że w oficynach edytorskich często na stanowiskach kierowniczych pracują neurotycy z rozdwojeniem jaźni, rozkołatanymi sercami i wieczną nerwicą. A klimat dla książek, po upadku (co najmniej zaś zmarginalizowaniu) Galaktyki Gutenberga zdaje się dla słowa drukowanego bliższy piekłu niż niebiańskim Seszelom. Przy okazji trzeba wspomnieć o fakcie smutnym, lecz prawdziwym, choć to już tylko z krajowego punktu widzenia. Otóż wydawcy anglojęzyczni mogą śmiało liczyć na zwielokrotnienie sprzedaży publikowanych u siebie dzieł, gdyż od razu, na samym wstępie, dysponują potencjalnym rynkiem bez mała dwóch miliardów czytelników, dla których angielszczyzna oznacza pierwszy język. W dodatku mają prawo śmiało zakładać – w przypadku licznych tytułów – lukratywną sprzedaż licencji oraz praw do wydań obcojęzycznych na mnóstwo rynków zewnętrznych. Nasze tomy rodzime, jeśli pominąć nielicznych autorów – niby funkcjonują w świecie, lecz jako swojego rodzaju kwiatki do kożucha. Polaków, co sprawdziłem, wydaje się, owszem, tyle że głównie dla honoru domu. Argumenty handlowe, zazwyczaj… Hm, spuśćmy zasłonę miłosierdzia. Bez narzekań! Nie lekceważę bynajmniej potencjału rynku krajowego, wreszcie bywają i u nas kariery spektakularne (weźmy pierwszy z brzegu przykład, czyli triumfalny pochód Soni Dragi albo ekspansję w ostatnich latach Macieja Makowskiego z firmy Prószyński Media). Wielu wydawców radzi sobie naprawdę doskonale, …