Zdarzyło się to bodaj dwa miesiące po wyborach. O poranku, na przepięknym polu golfowym rozgrywałem z prezydentem Obamą małą partyjkę golfa. W czasie luźnej pogawędki o niczym zadałem mu w pewnym momencie jego ulubione pytanie: – Barak (bo ja mu Barak mówię), o co chodzi w tej demokracji, na czym ona polega? – Spojrzał na mnie łagodnie i odrzekł: – Andy (bo on mi Andy mówi), to proste, naród, czyli elektorat, czegoś chce i w związku z tym wybiera do władzy tych, którym wierzy, że jego „chcenie” zrealizują. Ja, czterdziesty czwarty (sic!) prezydent USA, jestem emanacją woli elektoratu… – Pomyślałem: „no tak, przy okazji tej emanacji zaraz zacznie cytować konstytucję”, więc na wszelki wypadek przerwałem mu i znowu zaczęliśmy gawędzić o starych motorach i rybach. Jak raz pół roku później otrzymuję maila od Sarkozy’ego. Pisze: „André (bo on mi André mówi), może byś wpadł do Paryża, Carla zrobi coś na kolację w stylu włoskim, pogadamy, powspominamy, będzie miło”. Czemu nie, pomyślałem. W końcu spotkaliśmy się przy okazji Paryskiego Salonu Książki. Rzeczywiście, Carla stanęła na wysokości zadania. Żarcie świetne, a zwłaszcza golonka i pierogi ruskie, które uwielbiam (a jednak pamiętała! Miło z jej strony.). Przy kolejnym kieliszku bordeaux pytam Mikołaja (bo ja mu Mikołaj mówię): – Słuchaj, może ty mi powiesz, o co tu chodzi. Wszyscy nic tylko demokracja i demokracja… W czym rzecz? – Chodzi o to – odrzekł – żeby naród, czyli elektorat, mógł wybrać sobie służących. – Że …