Książka „I killed Scheherezade” nosi wiele wyjaśniający podtytuł „Confessions of an angry Arab woman”. Urodzona i mieszkająca w Libanie Haddad jest dziennikarką (prowadzi dział kultury w jednej z gazet), nagradzaną poetką (stąd styl książki) i zagorzałą feministką (do czego się nie przyznaje). Nie wątpię, że sama jej twórczość wystarcza, by Haddad była znana – nagród nie przyznaje się ot, tak sobie, chyba że dzieła są „po linii i na bazie”, jak się kiedyś mawiało. Ale prawdziwie głośno zrobiło się wokół znającej świat, wyemancypowanej czterdziestolatki, gdy na rynek trafił „Jasad” (arab. „ciało”), jej kwartalnik oddany sprawom ciała właśnie. Liban jest „najweselszym barakiem w arabskim obozie”, można by powiedzieć, wiele w nim uchodzi, ale mimo wszystko Haddad wywołała głośne krzyki – zarówno protestu, jak zachwytu. Pismo przełamuje tabu, i to niejedno, jakie w kulturze arabskiej wiąże się z cielesnością i seksem. To paradoks, że kultura, w której powstały naładowane erotyzmem „Opowieści z 1000 i jednej nocy”, traktuje z taką hipokryzją twórczość powstającą dziś. W Libanie np. pornografia jest zabroniona, ale pisma i taśmy wideo (a teraz już DVD) są powszechnie dostępne, zaś rodzima produkcja filmów pornograficznych ma się bardzo dobrze. W „Jasad” czytelnik znajdzie materiały odważne i prowokujące: fotografię (np. zdjęcia Roberta Mapplethorpe’a, nawet w Europie uznawane za kontrowersyjne), sztuki plastyczne, opowiadania, poezję, sporo artykułów dotykających tak trudnych tematów jak np. klitoridektomia. Książka zaś jest swego rodzaju autoportretem, zdradzają …