– Jest pan jednym ze świadków zjawiska i legendy opisywanych w książce. Nie dotyczy to części odnoszącej się do dramatycznych wydarzeń z czasów II wojny światowej, gdy Irena Sendlerowa realizowała bohaterską akcję ocalenia jak największej liczby żydowskich dzieci, ale części, w której opisuje pan – zgodnie ze zdaniem wydrukowanym na okładce polskiego wydania książki – „jak nastolatki z Kansas odkryły i uratowały od zapomnienia polską bohaterkę holokaustu”. Chyba to nie przypadek, że rozmawiamy w bardzo znamiennym miejscu, w samym środku dawnego warszawskiego getta, gdzie znajduje się siedziba pana polskiego wydawcy. Pana książka jest tak niezwykle sugestywna, ale mam wrażenie, że dziwi pana, jak znalazł się w tej historii… – Jestem ogromnie zaszczycony, że mogę opowiedzieć historię zawartą w mojej książce. Nigdy bym nie zgadł, nigdy bym się nie spodziewał, że zostanę posłańcem tej legendy, jaką opisuję. Nikt nie jest tym bardziej zaskoczony niż ja sam. – Był pan już wcześniej w naszym kraju? – Pierwszy raz byłem w Polsce w 2005 roku, aby zrobić dokumentację do mojej książki. Wówczas miałem przyjemność poznać Irenę Sendlerową i przeprowadzić z nią wywiad, jak też wywiady z dziećmi, które ocaliła. Wszystko to było dla mnie bardzo emocjonalnym przeżyciem i też niezwykle inspirującym. Zresztą już wcześniej ta historia „chwyciła” mnie bardzo emocjonalnie, gdyż jest to siła dwu przecinających się historii, a także ich wielowymiarowość i potencjał, a także niesamowita synergia, jaka między nimi zachodzi. Każda z tych historii tak naprawdę czerpie siłę z tej drugiej, a jednocześnie każda z tych historii samodzielnie jest niezwykle „silna”. Jestem pediatrą, taką pracę wykonuję w Stanach Zjednoczonych, a pisaniem zajmowałem się przez ostatnie czterdzieści lat. Jednak dopiero ta historia ratowania dzieci i historia nastolatek ratujących zapomnianą legendę ma dla mnie osobiście siłę niezwykłą. – Co jeszcze wpłynęło, że pewien przypadek zwrócił pana uwagę na Irenę Sendlerową i uczennice z Kansas? – Istnieje moja osobista droga „dokopywania się” do tej historii. Moja mama uciekła z nazistowskich Niemiec. Dzięki niej mam niemiecko-żydowskie korzenie, ale urodziłem się już po wojnie w Stanach Zjednoczonych. Holocaust był zawsze „ikoniczną” historią obecną w moim dzieciństwie. Zawsze miałem poczucie misji do spełnienia, ale też próby uporządkowania w mojej głowie tego, czym był holocaust jako część mojej osobistej tożsamości. Milczenie i swego rodzaju negowanie holocaustu było też tym, co doświadczyłem sam w życiu. Dopiero, gdy miałem dwadzieścia kilka lat dowiedziałem się, że mój działek był aresztowany podczas „nocy długich noży” oraz że był więźniem Dachau. Z moją mamą został przeprowadzony wywiad w ramach projektu „Shoah”, jaki prowadził Steven Spielberg. Dopiero podczas nagrania tego wywiadu moja mama pokazała dokumenty, jakie skrywała od czasów wojny, dokumenty tożsamości z oznaczeniem „Żyd”, świadectwo urodzenia opatrzone stemplem ze swastyką. – Jak to wpłynęło na pana dalsze życie? – Dzisiaj, ponad 60 …