Czy przystępując do pracy nad książką przypuszczała pani, że środowisko Rodzin Katyńskich jest aż tak zwaśnione? Wiedziałam, że w Rodzinach Katyńskich są podziały, ale że aż takie, nie przyszło mi do głowy. Kiedy zaczynałam pracę nad książką, pierwsze kroki skierowałam do Federacji Rodzin Katyńskich. Wydawało mi się to oczywiste. Kto inny, jak nie „współbracia w bólu” mieliby mi pomóc, umożliwić kontakty. I natrafiłam na mur. Niechęć. Katastrofa smoleńska nie tylko nie zniwelowała podziałów, ale je chyba jeszcze pogłębiła. Źródła tych podziałów są różnorakie: osobowościowe, ambicjonalne, wynikające z różnego podejścia do sprawy upamiętniania zbrodni, polityczne. Cytuje pani znamienne credo testamentu Jerzego Łojka: „Jakiekolwiek unikanie ujawnienia i dyskutowania tej zbrodni w imię tzw. racji stanu, ‘detente’, pojednania czy ‘przebaczenia’ uważam za moralny współudział w tej zbrodni”. Na tym tle też były podziały w Rodzinach Katyńskich, a teraz są podziały w rodzinach Rodzin. Rozgrywają się one nawet w poszczególnych domach. Ojciec myślał inaczej, a syn inaczej i to było powodem do kłótni przy niedzielnym czy świątecznym stole. Ja nie chcę tego oceniać. Wolałabym też, w kontekście mojej książki, nie wydawać sądów politycznych. Nie dlatego, że się boję, ale dlatego, że „Ostatni krzyk” to, śmiem powiedzieć, epopeja polskiego losu. Najbardziej wyrazistą bohaterką tych reportaży wydaje mi się Bożena Łojek, dla mnie postać zdecydowanie pozytywna, niemniej z relacji zawartych w książce wynika, że nawet po śmierci budząca kontrowersje. Nie była kontrowersyjna, była bezkompromisowa w dążeniu do ujawnienia prawdy katyńskiej, ocierała się o śmierć. Była osobą wyjątkowo zasłużoną w ruchu katyńskim …