Spotykam w życiu dziwaków, dla których teksty zebrane w druki zwarte okazują się ważniejsze ponad wszystko. Odrzucają rozkosze nieba i ziemi, nie dla nich wdzięki jakiejś Beatrycze. Istnieją właściwie tylko Xięgi. Smakosze druku – jak dinozaury – przypełzają z czeluści minionych epok, kiedy wartość informacji zawartej w Dziełach nie dawała się niczym zastąpić, a dostęp do książek oznaczał możliwość wejścia w obszary magicznych prawd, zrozumiałych tylko dla wtajemniczonych. Istniała dawniej bowiem – wyjaśniam wam, droga współczesna młodzieży – rzeczywistość zbudowana na kształt masońskich lóż: jeśli nie znałeś tajemnych kodów opisanych przez tytuły książkowe rzadko dostępne i nader wstrzemięźliwie rozpowszechniane, nikt cię do grona posiadaczy mądrości za żadną cenę nie dopuszczał. Magowie zaś dzielili się tylko między sobą informacjami, podając półgłosem z ust do ust, jaki następny artefakt znalazł się oto właśnie w ich posiadaniu. Bo oni, ci uczestnicy wspólnoty niezwykłego przekazu, gromadzili artefakty. Spisane na papierze lub rękopiśmienne. Jeśli po długich zabiegach udowodniłeś, że jesteś osobnikiem godnym zaufania, dostępowałeś zaszczytu audiencji, podczas której Mistrzowie łaskawie okazywali ci druki rzadkie, nieoczywiste, pełne takich deserów, jakie i ciebie od razu wprawiały w niekłamany zachwyt. Kochankowie zakurzonych stronic. Uwiecznił ten gatunek prehistorycznych jaszczurów Julian Tuwim w znanym wierszu „Zakochany bibliofil”, z podtytułem „Ballada tragiczna”. Sam się do nich zaliczał. Cenię kilku takich specjalnej maści Iluminatów, strażników słowa wypisanego. Pierwszym z bliskich był mi – cztery dekady wstecz – Jan Gondowicz; z nim dzieliłem pierwotny zachwyt polonistycznego nieopierzeńca dla książek i gór (wspomnę przy okazji, że Janek nauczył …