W 1969 roku Krzysztof Dzikowski, już wówczas uznany tekściarz, machnął słowa do muzyki Seweryna Krajewskiego. Powstał przebój: „Tak bardzo się starałem”. Nas interesuje wyłącznie jeden fragmencik. Brzmi: „Ja dla Ciebie byłem gotów kilo wiśni zjeść z pestkami…”. Długo nie wiedziałem, że obrazek dotyczy realnego zdarzenia. Dziś wiem, między innymi dzięki „Życioryście 3” Janusza Rudnickiego (Iskry), który anegdotę przytacza za znakomitą biografią Mariusza Urbanka „O jednym takim, któremu ukradziono słońce” (Czarne). Rzecz dotyczyła szczenięcych lat Kornela Makuszyńskiego. Sztubak Makuszyński, by zyskać przychylność jakiejś podfruwajki, zżarł kilogram wiśni, pestek nie pomijając. Z żądzy sympatyzowania i tak wyszły nici, gdyż pewien ambitny rywal przebił późniejszego pisarza, konsumując w rewanżu pęk kwiatków ze słomkowego kapelusza panny, przy czym dla efektu spożył również wstążkę oplatającą ów bukiet. Uczeń Makuszyński musiał więc obejść się smakiem, panny poniechawszy. Nie mam pojęcia, skąd Krzysztof Dzikowski o tym usłyszał. Nie bez kozery przywołuję epizod sprzed stu lat, rezygnując z cytowania Urbanka wprost. Czynię to chytrze, gdyż za pośrednictwem książki Rudnickiego. Wszystko bowiem, co wyżej przytoczyłem, stanowi zaledwie wstęp do całkiem innych refleksji. „Życiorysta 3” napisany jest z charakterystycznym dla pana Janusza rysem prześmiewczym. Uczenie bym mógł skonstatować, że Rudnicki operuje stylem literatury skarnawalizowanej. Czyli używa chwytów mających na celu wypięcie się na oficjalnie obowiązujące normy. Otóż na użytek tego felietonu sam użyję stylu skarnawalizowanego. Najpierw napiszę, że – jak zwykle – autor „Życiorysty” robi sobie …