W razie naruszenia autorskich praw majątkowych jednym z roszczeń przysługujących uprawnionemu jest żądanie zasądzenia od naruszyciela sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia. W art. 79 ust. 1 PrAut w brzmieniu obowiązującym do 19 czerwca 2007 roku pojęcie „stosowne wynagrodzenie” uzupełniano określeniem „z chwili jego dochodzenia”. W obecnie, od 20 czerwca 2007 roku, obowiązującym brzmieniu tego przepisu znajdujemy następujące sformułowanie: „stosowne wynagrodzenie, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu”. Wydaje się, że zmiana ta przecięła wątpliwości co to znaczy „stosowne wynagrodzenie”, niemniej przed wspomnianą nowelizacją PrAut kwestia ta nie była oczywista, a pojęcie „stosowne wynagrodzenie” stało się przedmiotem rozważań judykatury i doktryny. Istotną wypowiedź judykatury w tej kwestii znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego wydanym w sprawie zainicjowanej przez Wydawnictwo Ossolineum. Klasyka pośrednio chroniona Na podstawie umów z lat 1961-1970 Ossolineum przysługiwały autorskie prawa majątkowe do opracowań najbardziej znanych dramatów Aleksandra Fredry – „Zemsty” oraz „Ślubów panieńskich” – dokonanych przez prof. Mieczysława I. Mimo to poznańska oficyna „K.W.E.” Sp. z o.o. opublikowała powyższe dramaty w tym samym opracowaniu. Ossolineum wystąpiło z pozwem do Sądu Okręgowego w Poznaniu, żądając zasądzenia kwoty 47ś700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Kwota dochodzona pozwem wynikała z przemnożenia kwoty 15.90 jako ceny sprzedaży jednego tomu wydanego przez pozwaną przez liczbę 10 tys. egz. prawdopodobnego nakładu oraz stawkę 10 proc. stosowaną jako wynagrodzenie twórcy. Uzyskany w …