Przeczytałem niedawno biografię Byrona opublikowaną przez jego przyjaciela Johna Galta w 1830, już po śmierci poety. Galt, który z Byronem spędził wiele czasu i towarzyszył mu w licznych podróżach, rozpisuje się na temat sięgających średniowiecza korzeni rodu Bironów, Buronów, wreszcie Byronów; wychwala pod niebiosa George’a Gordona za jego wsparcie słusznej sprawy Albańczyków oraz zrozumienie trudnej pozycji Greków; drobiazgowo opowiada o ostatnich chwilach autora „Childe Harolda”. Byron to wzór do naśladowania i tyle, kolejny Wielki Brytyjczyk. Ale chwaląc swego przyjaciela, Galt wybiela go i pomija w biografii niewygodne epizody. Nie ma tu wzmianki o biseksualizmie, o dziecku zrobionym przyrodniej siostrze i o romansie z nią wyprzedzającym oficjalny związek z Annabellą Millbanke. Tak barwna postać od dawna przykuwała uwagę wielu biografów. Najnowszą książką jest „Byron in love” Edny O’Brien (Weidenfeld & Nicolson), opowieść, jak wskazuje tytuł, poświęcona uczuciowemu życiu jego lordowskiej mości. Irlandzka pisarka ma o Byronie opinię zdecydowanie różniącą się od prezentowanej przez Galta – poeta był tyranem, źle traktującym wszystkich mu bliskich, od matki po dzieci (miał trzy córki, w tym dwie nieślubne), bufonem i wiecznie zadłużonym snobem, nienasyconym seksualnie satyrem, który wykorzystywał partnerki i partnerów, po czym uciekał od nich. „Do dziś – pisze O’Brien – określenie »bajroniczny« oznacza eksces, diaboliczne czyny i podszyty rebelią brak odpowiedzialności zarówno wobec władzy, jak …