Pocztówka znikąd Dla Fernando Rendona W moim kraju, tym który jest pragnieniem ducha, zaprzeczeniem grobu René Char W parku, tam gdzie kobiety Przechadzają się, lekkie jak obłoki, Rosną tulipany. Żaden z mieszkańców nie może Wyciskać słów z kamieni, Być pasterzem widm w zaciszu Swojej sypialni. Noce tutaj nie mają Apetytu na rany. Nie czują głodu czyjejś skóry. Nie rządzą cienie Tym miejscem białym jak śnieg. Domy są wygodne, Z drewnem płonącym jak krzew ciernisty. To jest królestwo ufności, Gdzie nikt cię nie zrani Od tyłu. Nie będziesz skazany Na wypuszczanie strzały, Samemu będąc celem. Sen tutaj jest miłym gościem. Żaden dzik nie chrząka po nocy, Prześladowany przez lochę. Nie jest to mapa Przesiedleńców, wygnańców, Ludzi gnanych z miejsca na miejsce, Jak zbiegowisko wiatru. Możliwe, że to miejsce Po prostu nie istnieje. Ale mówiąc prawdę, Jest tym wszystkim, czego nie ma w moim kraju, Czym nigdy nie był mój kraj, Coraz bardziej odległy. Pomnik z brązu (w stylu Josipa Brodskiego) Najpierw zrobimy konia, za pozwoleniem Urzędu Miasta. Kasztanka z brązu, z kopytami wzniesionymi w rozpędzie, Jako przykład pokonywania przeszkód i przepaści. Potem wykonamy człowieka. Koń bez jeźdźca nie zasługuje na plac. Nie sposób nawet nazwać go abstrakcją. Niech każdy mieszczuch znosi klucze, zasuwy, świeczniki, Monety, kłódki, ostrogi, medale, naczynia kuchenne, By przetopić je na człowieka dla konia. Następnie przedyskutujemy miejsce na pomnik i kształt podstawy. Zakole rzeki w pobliżu gór, W otoczeniu lasów eukaliptusowych i wierzb? Byłoby nieźle, w raz wybranym miejscu Zaprojektować mały park, w którym służące Spotykałyby się z narzeczonymi pod pomnikiem. W tej przestrzeni …