Bardziej niż analizą i oceną rynku książki jako całości zajmuję się obecnie wizerunkiem jego uczestników. Ostatnie walne zgromadzenie członków Polskiej Izby Książki (II Warszawskie Targi Książki, 13 maja) daje mi jednak – szczęśliwie lub nie – swoisty asumpt do połączenia obu aktywności. Przypomnijmy, że w Pałacu Kultury i Nauki reprezentowanych było wówczas (bezpośrednio lub nie) 61 ze 199 członków, a więc mniej niż jedna trzecia. Jestem gotów stanąć do zakładu, że przebiegnięcie się po pałacowych korytarzach pozwoliłoby wyłapać kolejnych przynajmniej kilkunastu (o ile nie kilkudziesięciu), którzy mandat członkowski mogliby uzyskać, a czego jednak nie uczynili. Czemu? Czy zgromadzenia członków najważniejszej branżowej organizacji nie są już tak pasjonujące jak kiedyś? (śmiem twierdzić, że dzięki animozjom w gronie głównych aktorów tej sceny bywają po stokroć ciekawsze!) Czy miejsce i termin wybrano niefortunnie? A może wydawcy – bo to oni tworzą trzon naszej izby – zostali o walnym nie poinformowani? Zmartwię Państwa – nic z tych rzeczy. Polska Izba Książki jest dziś organizacją całkowicie w środowisku skompromitowaną (pytanie, czy potrzebną). Sala odetchnęła z ulgą Pamiętam jedno z walnych, to, na którym na prezesa PIK wybrano Andrzeja Chrzanowskiego, a było to w latach dziewięćdziesiątych, kiedy w celu osiągnięcia wyborczego kworum upoważnienia do głosowania gorączkowo „ściągano” faksem (takie były czasy), wydzwaniając do nieobecnych na zebraniu członków. Kierująca wówczas pracami Izby Regina Gręda triumfalnie zakrzyknęła „mamy kworum!” niosąc przez środek sali w wyciągniętej ręce ostatni wymagany wydruk. Sala zaś odetchnęła z ulgą. Pamiętam też zwycięstwo Andrzeja Nowakowskiego, niesionego na fali frankfurckiej wiktorii. Zjednoczona nią wówczas branża dała ponad połowę głosów komisarzowi polskiego wystąpienia nad Menem w 2000 roku, choć łatwo mu ono nie przyszło (Andrzej Rosner otrzymał wtedy 38 proc.). Spośród …