– Dlaczego na starość Antoni Gaudí stał się abnegatem? – Gdy był młodym człowiekiem, lubił ubierać się szykownie i elegancko, a jego codzienny strój obejmował lekki płaszcz dzienny, cylinder i buty z cholewami. W późniejszym życiu porzucił zbyteczne elementy odzienia. Posunął się nawet do tego, że przestał nosić bieliznę i przez okrągły rok używał codziennie jednego ubrania! Spał w nim, nie przyszywał urwanych guzików, nie cerował dziur, więc wyglądał niczym żebrak. Nie miał kobiety, która by o niego zadbała. Wiele osób wspominało jego poplamione marynarki z zielonymi śladami pleśni, naderwane kieszenie i ściągnięte gumą buty. Wizerunek ten był w równej mierze wynikiem diety i skutkiem przebytej brucelozy, co żarliwej wiary religijnej i filozofii. Ostatnie dwanaście lat życia poświęcił budowie wciąż nieukończonego Templo Expiatorio de la Sagrada Familia, kościoła, który z daleka wygląda jak zamek usypany z piasku. Całkowicie poświęciwszy się temu dziełu, dbanie o przyzwoity wygląd uważał po prostu za stratę czasu. – Picasso, Dalí, Orwell krytykowali go tylko z powodów estetycznych? – Młody Pablo Picasso ostrzegał ludzi przed Gaudím, a Salvador Dalí napiętnował jego dzieła jako sztukę tapas – wielowarstwowej, różnokolorowej kanapki, którą je się przy barze, między posiłkami, na stojąco, do kieliszka …