Telefoniczna wiadomość o kontroli zelektryzowała załogę wydawnictwa. Wiadomo, nikt kontroli nie lubi. Miły pan przedstawił się niewyraźnie i zapytał, czy może za dwa dni złożyć papiery uwierzytelniające, a kontrolę zacznie za dwa tygodnie. Wyraziłem zgodę, czując się jak prezydent przyjmujący akredytację nowego ambasadora… – Kto to był? – spytałem sekretarkę, odkładając słuchawkę. – Nie wiem, nie zapamiętałam… Chyba z Państwowej Inspekcji Pracy. „No tak, dawno ich nie było…”, pomyślałem i poszedłem zawiadomić „mix kadrowo-księgowy” (w małej firmie nie ma osobnych działów: kadry, księgowość, ekonomiczny itp. tylko jedna „mieszanka firmowa”, w której każdy musi znać się na wszystkim) – Mamy kontrolę! – oznajmiłem radośnie przerażonym paniom. – Chyba pan żartuje – odparowała Marzena, licząc, że to dyscyplinujący żart szefa.– A jaką? Skąd? – zapytały z obawą pozostałe panie. – Z PIP-u- dodałem poważnie. – Trzeba sprawdzić teczki osobowe pracowników, czy czegoś w nich nie brakuje, sposób ułożenia dokumentów, a także oznakowanie firmy i to wszystko, co może zainteresować kontrolera, a nam przysporzyć kłopotów. Mamy parę dni, by ewentualne braki uzupełnić. Panie odetchnęły z ulgą. Z wszystkich możliwych kontroli, ta miała najniższy stopień zagrożenia lawinowego. Jednak spokojny rytm prac wydawniczych został przerwany. Na biurkach księgowych wylądowały teczki pracownicze, a głośny szelest przewracanych kartek świadczył o intensywnej weryfikacji dokumentów. Niby wszystko mieliśmy w porządku, ale w stanie zagrożenia kontrolnego przy bliższym wertowaniu dokumentów i ewentualnych pól kontroli okazało się, że paru osobom skończyła się ważność badań pracowniczych, a jeden pracoholik nigdy ich nie zrobił. Wezwałem delikwenta na dywanik: – Panie Macieju – oznajmiłem spokojnie – …