Interesowałem się kiedyś filatelistyką. Na znaczkach uczyłem się geografii, historii, antropo- i innych logii. A także grafiki – zarówno od strony technik, jak i estetyki. Znaczki stały się dla mnie kopalnią wiadomości o stylach i modach, po pewnym czasie także o kierunkach polityki. Ich wygląd – sposób projektowania, techniki użyte, rodzaj druku, tematy, cała symbolika – wiele mówił o kraju emitującym kolorowe marki. Davida Gentlemana poznałem pod koniec lat 70. Miał po sąsiedzku pracownię, jak się dowiedziałem na spotkaniu z nim zorganizowanym bodaj przez Design Council. Był autorem projektów licznych brytyjskich znaczków, całych ich serii – charakterystycznych, wpadających w oko, pełnych innowacyjnych rozwiązań. To Gentleman zrewolucjonizował brytyjskie marki pocztowe. Do 1965 roku na Wyspach wypuszczano znaczki niemal tak intrygujące, jak znaczki skarbowe – głowa monarchy zajmowała całą przestrzeń, gdy pojawiał się obrazek, to sztywny i formalny: jakiś herb, kartusz, jednorożec, lew, czasem królewski jacht, ewentualnie Szekspir, który wielkim poetą był. Zawsze wprowadzano je z jakiejś okazji: zjazd, wizyta, rocznica. Poprawne. Ale nudne i bez polotu. I właśnie w 1965 roku Gentleman przedstawił kierownictwu poczty propozycje radykalnych zmian: głowę monarchy można by zastąpić profilem lub innym symbolem władzy królewskiej, ustawić ją gdzieś w kątku, odświeżyć czcionkę, dodać koloru, przede wszystkim zmienić motywy – dlaczego …