Czy Coco Chanel była „w łóżku z wrogiem”? Żeby tylko w łóżku, przekonuje amerykański dziennikarz Hal Vaughan w swojej książce „Sleeping with the enemy” (Knopf). Ale to w zasadzie jedyny zarzut, jaki postawiono Coco Chanel po wojnie. Udało jej się? Jasne. Bogatemu diabeł dzieci kołysze. Nawet jeśli bogaty nie ma dzieci. Francuskiej projektantce nigdy nie zależało na rozgrzebywaniu wojennej przeszłości, jej ziomkowie też szybko – i ochoczo – na to przystali. Francuzi, co tu ukrywać, niezbyt się spisali podczas niemieckiej okupacji, zatem dyktat generała de Gaulle’a, że cały naród zjednoczył się w walce przeciw nazistom (niemal automatycznie przypomina mi się hasło „cały naród buduje swoją stolicę” – proszę wybaczyć, ale dla mnie to podobna hucpa) bardzo im odpowiadał. Mademoiselle nie kryła się bynajmniej ze swymi niemieckimi i proniemieckimi przyjaźniami za czasów okupacji; po wojnie, gdy sądy wzięły się za kolaborantów, postanowiła przeczekać gorący okres w Szwajcarii, gdzie miała dom, pieniądze i kochanka. Niemieckiego, a jakże, dawnego oficera SS i agenta Abwehry. To z tym wrogiem dzieliła łóżko w swoim apartamencie w Ritzu. Czytelnicy wcześniejszych biografii Chanel (w Polsce ukazało się już pięć poświęconych jej tytułów) wielu nowinek tu nie znajdą. Korzenny antysemityzm Chanel, wyniesiony z dzieciństwa, był typowy dla większości Francuzów. Nie …