Co przyniesie najbliższy rok? Tego nie wiem, ale mogę powiedzieć, co się wydarzy w 2039. To każdy potrafi. W połowie lat 60., czas jakiś przed lądowaniem misji Apollo 11 na Księżycu, w czarnobiałej telewizji polskiej emitowano cykliczny popularnonaukowy program „Eureka”. Co tydzień redaktor Jerzy Wunderlich roztaczał przede mną, na ekranie telewizora „Koral”, świetlaną wizję przyszłości. Wiara redaktora Wunderlicha w nieograniczoną moc nauki wydawała się niczym niezmącona. Gagarin już się przeleciał po okołoziemskiej orbicie, a Neil Armstrong wkrótce obwieści światu, że jego mały kroczek na powierzchni Księżyca to wielki skok ludzkości. Lubiłem ten program i bezkrytycznie wierzyłem, że za kilka lat wszystkie zapowiadane i przepowiadane cuda techniki będą do moich usług. Szczególnie utkwił mi w pamięci jeden z odcinków, w którym redaktor Wunderlich roztaczał wizję świata na przełomie wieku XX i XXI. Pamiętam, że koniecznie chciałem dożyć tego czasu i bez opamiętania pławić się w rozkoszach cywilizacyjnej rozpusty. Była też tam zapowiedź losów książek. Otóż program zapowiadał, że tradycyjna forma słowa drukowanego odejdzie w przeszłość, bowiem wszyscy – to znaczy, że ja również – będziemy posiadali takie małe, wielkości cegły i ważące około trzech kilogramów magnetofoniki, a na nich nagrane wszystkie lektury szkolne, które będziemy mogli sobie bezboleśnie odsłuchiwać. Zwróciłem uwagę na tę zwłaszcza przepowiednię dlatego, że przymus czytania lektur był dla mnie, i nie tylko dla mnie, wyjątkowo męczący. Pamiętam, ogarnęła mnie zazdrość wobec następnych pokoleń. Móc nie czytać! …