– No gdzie się bucu głupi ryjesz!? No gdzie!? Kultury trochę! – rozeźlona dama w średnim wieku zadała trudne pytanie zmotoryzowanemu miłośnikowi książek próbującemu zaparkować beżowego lanosa na chodniku, który bardziej przypominał gliniasty wiejski trakt po deszczu niż miejsce przeznaczone dla pieszych. (Przypominam, że w Krakowie określenie „ty bucu” oznacza coś znacznie gorszego niż w Warszawie.) Oburzenie zmotoryzowanego było w tej sytuacji naturalne. – A gdzie mam zaparkować, no gdzie?! Będzie mnie kultury uczyć, łysa ropucha jedna – dorzucił pod nosem… Faktycznie, w promieniu kilometra trudno byłoby wcisnąć się z rowerem, a co dopiero z dwuśladem. Wszystko, co się rusza, zmierzało w jednym kierunku – ku majaczącym w oddali zabudowaniom, przypominającym składy materiałów budowlanych. Sobota, godziny południowe. Drugi dzień krakowskich targów książki. Tłum gęstnieje, wlewając się wzmożoną falą do baraku zwanego „halą targową”. Jakiś gość pyta podniesionym głosem: – Czy ktoś wie, gdzie tu jest najbliższy bankomat? Przypadkiem wiem, ale wolę go nie denerwować odpowiedzią: pożądany bankomat jest jakieś pół kilometra od rzeczonej hali targowej, czyli w najbliższym sklepie spożywczym. W baraku, a w zasadzie w kilku połączonych barakach, spragnieni kultury ludzie kotłują się w coraz większym dyskomforcie, ale szczęśliwi, że przebrnęli przez szatnię i punkt zakupu biletów wstępu. Najwięcej oficyn, najwięcej tytułów, najwięcej odwiedzających, najwięcej imprez towarzyszących, …