Będzie o czytaniu, na przekór i wbrew. I niepoprawnie politycznie, co mnie akurat guzik obchodzi. Wracałem niedawno z ulubionej greckiej wyspy. Lot, co w przypadku wakacyjnych czarterów rzadkie, spóźniony zaledwie o pół godziny z okładem. Ale na pokładzie mendel kurdupli, od jeszcze cycatych do rezolutów żądających tabletu. Podróż sama nie trwa specjalnie długo, dwie i pół godziny, doliczyć jednak trzeba przygotowania, oczekiwania, wywoływania, przejścia, podjazdy, jałowe siedzenie już na pokładzie… Nuuuda, panie, nuda niczym w polskim filmie, dzieci z tą dawną oceną inżyniera Mamonia godzą się instynktownie. Więc albo uderzają w ryk, albo kopią fotel pasażera przed nimi, albo duszą kolegę pluszowym misiem, albo udają kamizelkę ratunkową pod fotelem, albo… – zostawmy, wyobraźnia dzieci nie zna ograniczeń. Wyraźnie ograniczona jest natomiast odporność rodziców – czują zmęczenie, taka kulminacja urlopowego tygodnia z rozwydrzonymi nagle bachorami prowadzić może do wybuchu. I proszę, erupcja przetacza się przez rzędy i szeregi – nie ma mowy o klapsach (a przydałyby się), są zaklęcia, prośby, porównania z grzecznym kolegą (gówno prawda, rozrabia jeszcze gorzej, tyle że w innym rzędzie), groźby i odwołania do niezwykłych mocy Głównego …