Pierwsze z moich pytań brzmi: co się pani w nocy śni? Oj, kiedyś dzwonki mi się śniły. I w dodatku bez przerwy dzwoniły! Aż sąsiad zawołał zza ściany: "Ciszej tam! Bo będę niewyspany!". Pomyślałam - czego on chce? Przecież dzwonki dzwonią we śnie! Czy wiersze mogą wymyślać się nocą? Podczas snu? Mogą. Tylko ja NIE MOGĘ zasnąć po tym, jak mnie obudzą. Boję się, że jak zasnę, to zapomnę o czym były. A wstawać w nocy z łóżka, żeby je zapisać - komu by się chciało? Więc nie śpię do rana! Pisze pani swoje wiersze na komputerze? Nie. Na maszynie. Oczywiście do pisania! Podobnej do tej, która jest na okładce "Krawcowych". Jak się zepsuje - przerzucę się na gęsie pióro. Moje wiersze lubią szelest białej kartki. Zdarza się pani chichotać przy pisaniu? Mam wrażenie, że nieźle się pani bawi... To prawda. Chichoczę przy wymyślaniu, przy pisaniu i przy czytaniu tego, co wymyśliłam i napisałam. Na dodatek bardzo lubię moje książki! Gdybym ich nie lubiła, nie namawiałabym nikogo do ich lektury. Jest pani w stanie policzyć, ile książek wydała od debiutu w 1985 roku ("Mysia wyprawa")? Jak najbardziej. Jeśli chodzi o dokumentowanie mojej twórczości [i mojej mamy, Danuty Gellnerowej, również], jestem wyjątkowo skrupulatna i zorganizowana. O! Proszę! Szafa pęka od segregatorów. A w nich utwory powycinane z "Misia", "Świerszczyka", "Pentliczka"... teksty piosenek. W kronikach zdjęcia ze spotkań autorskich, listy od czytelników, recenzje. Tu znów moje trofea m.in. statuetka Koziołka Matołka. Cóż... miejsca na …