Szczerze ubolewam, że nie znałem wcześniej słów dyrektora BN Tomasza Makowskiego, które cytuje Piotr Dobrołęcki w ciekawym artykule „Egzemplarz; obowiązkowy?” (BA 254). Dyrektor powiada mianowicie, że: „my – bibliotekarze – musimy się zastanowić, czy więcej tracimy czy zyskujemy […] gdyż […] e. o. nie jest egzemplarzem darmowym. Książki te muszą być przechowywane, konserwowane, musimy o nie dbać, budować nowe magazyny, zatrudniać kolejnych magazynierów”. Domniemywam, że w kolejnym wystąpieniu dyrektor Makowski zgłosi racjonalizatorski wniosek, w którym uzasadni tezę, iż koszty owych niedogodności powinni ponieść wydawcy. Nie sądzę bowiem, żeby dyrektor wpadł na poniższe, prostsze rozwiązanie dręczącego go problemu. Jakie to rozwiązanie?…                                                         * * * Ona: szczupła i wysoka, brunetka typu „mokra Włoszka”. Duże piwne oczy i delikatne piękne dłonie, o długich palcach à la Matka Boska z ołtarza Wita Stwosza. Do tego – nisko zawieszone, obcisłe dżinsy nieśmiało odkrywające przecudnej urody pępek na pozbawionym tkanki tłuszczowej brzuchu… No i ta łagodność i płynność ruchów, która przykuwa uwagę każdego zdrowego samca… On: na oko ponad sto dziewięćdziesiąt wzrostu, typ windsurfera o ogorzałej szczupłej twarzy, spłowiałych od wiatru i słońca włosach, wąskich lędźwiach. Odziany w żółte polo z firmowym krokodylkiem wiadomej firmy na lewej piersi, wystrzępione levisy zakończone fikuśnymi sandałami, nienachalnie opinającymi zadbane stopy. Na twarzy wyraz delikatnego znudzenia, podkreślony grzebaniem między zębami zausznikiem czarnych okularów od Armaniego. Oni razem: w salonie Empiku w Krakowie, w godzinach przedpołudniowych, nabywają książki w ilościach znacznych, co jest nieczęstym doświadczeniem nie tylko dla …