– Kiedy i w jakich okolicznościach poznał pan tytułowego bohatera wspomnień? – Miało to miejsce dokładnie 21 listopada 1948 roku w Hali Ludowej. Skąd pamiętam? Ano, po zwycięskiej walce w meczu pięściarskim Gwardia Wrocław–Lazio Rzym z Włochem Benguilą, podszedł do mnie w szatni masywny, czarnowłosy jegomość, wylewnie gratulując mi postawy w ringu, wyraźnie przy tym grasejując. No i wręczył w podarunku książkę, wpisując mi wiecznym piórem okolicznościową dedykację. Ten egzemplarz „Jeziora Bodeńskiego” do dziś stoi na honorowym miejscu w mojej domowej bibliotece. – Niebawem stał się pan sublokatorem prozaika… – Władza ludowa pragnęła legitymizować obecność na „prastarych ziemiach piastowskich”, jak wówczas definiowano zachodnie i północe tereny przyznane nam w rezultacie porozumienia aliantów, dlatego kierowała tam autorytety. Do Wrocławia ściągnięto Kotta, Żukrowskiego i Dygata… – …któremu ofiarowano pół wilii. – Wraz z żoną, aktorką Władysławą Nawrocką i kilkuletnią córeczką Magdusią oraz gosposią, otrzymał do dyspozycji osiem pokoi na pierwszym piętrze. Na parterze zakwaterowano Wojciecha Żukrowskiego z małżonką i córeczką Kasią. Obaj twórcy utrzymywali relacje kurtuazyjne. – Bo po błyskotliwym tomie opowiadań „Z kraju milczenia” Żukrowski uchodził wtedy za pisarza katolickiego, zaś Dygat manifestował ateizm. – To zaskakujące, jak się to z upływem lat zmieniło. Wracając do tematu, Dygat dowiedziawszy się, że mieszkam pod Wrocławiem i po treningu z powodu braku komunikacji nierzadko muszę kilkanaście kilometrów drałować rowerem, zaproponował mi przeprowadzkę pod własny dach. Trudno było nie skorzystać z tak sprzyjającej okazji. Uprawienie boksu łączyłem ze studiami i pracą pedagogiczną. – Niebawem doszło panu kolejne zajęcie. – Już pierwszego …