Ostatnio zastanawiałem się sporo nad aktualnością rozmaitych treści. Za punkt wyjścia wziąłem dwie kompletnie różne prozy, które jednak łączą dwie cechy: kategoria aktualności oraz język angielski. Stephen Clarke jest bez wątpienia europofilem. Mieszka na stałe we Francji, na życzliwych kpinkach z francuskiej kultury zbudował własną pisarską karierę. Trzeba przyznać, że poczyna sobie wcale zgrabnie, obracając w lustrze śmiechu obyczaje żabojadów. Ale ostatni jego tom, „Merde w Europie” (W.A.B., 2017), zmusił autora w trakcie pracy, by pospiesznie dopisywać ostatni, brexitowy,  rozdział. Clarke nie przewidział, że jego rodacy z despektem odwrócą się nie tylko dupą do Francji, lecz do całego kontynentu. I że utwór poświęcony intrygom rozmaitych nacji w Parlamencie  Europejskim, nagle w finale zmieni sens. Trzeba było puentować inaczej, nie tak, jak pisarz zaplanował: skoro Angole zwiewają na swoją Wyspę, finał musi wybrzmieć w odrębnej tonacji. Nota bene, lektura „Merde w Europie” pozwala lepiej zrozumieć motywy  prawie samobójczego politycznie gestu Jacka Saryusz-Wolskiego. Ujmując rzecz w największym skrócie: Bruksela, a zwłaszcza jej blichtr, zaślepia… Druga z przywoływanych powieści to „T2. Trainspotting” Irvine’a Welsha (Burda Książki, 2017), kontynuacja głośnej w latach dziewięćdziesiątych opowieści o środowisku ćpunów Edynburga. Tym razem chłopaki i dziewczyny, mocno w międzyczasie dorosłe, szykują się do nakręcenia dla forsy pornosa. Mniejsza o akcję utworu, kto ciekaw, sam zajrzy. Jego nie tyle angielskość, co szkockość, a jeszcze węziej – edynburska lokalność – podkreślona zostaje specyficznym dla szkockiej stolicy slangiem subkultur narkomańskich i robotniczych. Za tym plugawym, co tu będziemy ściemniać,  językowym rynsztokiem kryje się …