O Philipie Larkinie pisałem w tej rubryce już bodaj trzy razy. Tak wybitny twórca? Bez wątpienia, choć nie omawiałem jego poezji – był postacią, która w XXwiecznej literaturze brytyjskiej swoje miejsce zdobyła również dzięki bogatej korespondencji prowadzonej z całym gronem twórców z jego pokolenia. Kolejne wybory (albo zbiory) tej korespondencji pojawiają się w księgarniach od dekady, nieodmiennie przyciągając uwagę czytelników i recenzentów. O ile łatwo zrozumieć tych drugich – Larkin, świetny stylista, poprzez swe epistoły dawał przyczynek do portretu epoki – o tyle pierwszych trudniej. Poeta był bowiem postacią mocno zakompleksioną i, nie ukrywajmy, przeciętną, niezbyt się wyróżniającą. Ale w Anglii to nie przeszkadza, „sympathy for the underdog” sprawia, że na takiego przeciętniaka spogląda się z zaciekawieniem. Bo jest jednym z nas. Larkin wyłysiał już w młodości, nosił grube okulary, jąkał się. Mieszkał na prowincji, całe życie przepracował w uniwersyteckiej bibliotece. Był mizoginem o skrajnych często poglądach, interesował się skrycie pornografią, a jego życie seksualne i uczuciowe mocno było pokręcone. Tak, przeciętny – jak co drugi Anglik jego pokolenia. Kolejny tom listów – „Letters to Monica” (Faber) – rzuca znów nieco światła na Larkina stosunek do kobiet. Lubił je i bał się ich równocześnie, cenił i nie zaspokajał. Był chyba samotnikiem z wyboru, choć miał żonę (związek rozpadł się po dwóch latach) i liczne przyjaciółki (związki często platoniczne). Monicę Jones, wykładowczynię akademicką z …