Gdy Dorota Masłowska pisała „Wojnę polsko-ruską pod flagą biało-czerwoną”, miała 19 lat. Wciąż jeszcze nastolatka. Jej debiut wstrząsnął polską literaturą, zepchnął z wygodnej kanapy w domu literatów, posadził na ławeczce przed blokiem, kazał uczyć się innego języka i inaczej patrzeć na codzienność. Autorka jednych zainspirowała, inni woleli naśladownictwo – każdy chciałby uszczknąć coś z jej sukcesu, zwłaszcza że osiągnięty był tak łatwo – podsłuchała blokersów, spisała, coś tam może od siebie dodała i już, kasa dzwoni. Nie udało się, i dobrze, bo Masłowska to talent wielki, świeżość obserwacji, wyczulenie na język, pomysły fabularne i inscenizacyjne. Po niej do ataku ruszyli młodzi. Nastolatków dużo wśród nich znaleźć się nie dało (nie liczę tych piszących w sieci), ale wiadomo było, że nie każą na siebie długo czekać. Gdy eragonowa bajęda Christophera Paoliniego spodobała się milionom czytelników, inne małolaty odłożyły na bok zadania domowe i rzuciły się do komputerów (vide dwie nasze 15-latki, Basia K. i Michalina O.). Za czytelnikami poszli agenci i wydawcy. Nieustanne poszukiwanie nowych nazwisk sprawiło, że przymykali oko na wtórność głosu czy wręcz plagiat. Fraulein Helene Hagemann, autorka bestsellera o dziwacznym tytule „Axolotl Roadkill” (Ullstein), jest tego dobrym przykładem. Hagemann pełnoletnia stanie się 17 marca, w przeddzień ogłoszenia nazwiska laureata tegorocznej Nagrody Targów Lipskich, do której została nominowana. Jej powieść z tematyką fantasy nie ma nic wspólnego, chyba że uznamy życie dzisiejszych nastolatków za element gatunku. Bohaterka, 16-letnia Mifti, wychowywana jest przez samotnego ojca, byłego lewaka, który zarabia na życie – całkiem komfortowe, bo dziewczyna nie cierpi biedy …