Jan Brzechwa pragnął umrzeć „z taktem”. Nie w lecie, kiedy spracowany człowiek tęskni za wakacjami. Również nie jesienią ani zimą, by nie narażać żałobników na słotę, mrozy lub choroby. Za najlepszą porę na zgon uznał wiosnę. Wręcz obiecywał „pociągnąć do połowy maja” (Taktowne umieranie). Jednakże mroczny żniwiarz przyszedł po niego na początku lata, 2 lipca 1966 roku. Dodatkowo podczas pogrzebu padał ulewny deszcz. Czterdzieści siedem lat później, rodzice wciąż czytają dzieciom Kaczkę-Dziwaczkę i inne utwory tego bajkopisarza, a milusińscy chętnie je recytują. Mariusz Urbanek przedstawia kilka portretów bohatera biografii Brzechwa nie dla dzieci. Ukazuje go między innymi jako liryka, autora bajek, satyryka II RP a potem PRL-u, szanowanego mecenasa, znawcę prawa autorskiego, wreszcie męża i kochanka. Przypomina wiele znanych faktów oraz ujawnia szereg nowych szczegółów. Omawia jego dorobek literacki, recepcję twórczości przez krytyków, pedagogów oraz cenzorów. Sylwetkę Brzechwy kreśli z sympatią, bez pomijania lub zatajania niewygodnych informacji. Podaje szereg ciekawych anegdot oraz wypowiedzi osób, które Brzechwę znały. Właściwe nazwisko autora Samochwały to Jan Wiktor Lesman. Przyszedł na świat w Żmerynce na Podolu w 1898 roku. Dla ostatniej małżonki – Janiny Serockiej – odmłodził się o dwa lata. Do dzisiaj na jego grobie umieszczona jest fałszywa data urodzin, rok 1900. Pseudonim „brzechwa” (opierzona część strzały), wymyślił mu starszy kuzyn – wybitny poeta, Bolesław Leśmian. Nie cenił poezji znacznie młodszego Janka. Dopiero za oryginalne uznał utwory dla dziatwy. Teksty poetyckie i prozatorskie Jan Lesman podpisywał pseudonimem Brzechwa, twórczość kabaretowo-rewiową sygnował jako Szer-Szeń. Natomiast w życiu prywatnym i zawodowym występował pod autentycznym nazwiskiem. Do historii literatury pragnął wejść poezją liryczną jak jego bliski krewny, a nie wierszami dla dzieci. Dlatego miał na tym punkcie kompleks. Z kolei Leśmian zazdrościł mu wzrostu, za który oddałby stryjecznemu bratu …