Po sukcesach twoich powieści kobiecych, z których każda przez długie miesiące, a nawet lata, jak to jest w przypadku „Z deszczu pod rynnę”, gościła na listach bestsellerów, wzięłaś się za napisanie powieści dla młodzieży. Co było większym wyzwaniem? Zdecydowanie powieść dla młodzieży. Na początku wszystko wydawało się takie proste. Sądziłam, że wystarczyło popuścić wodze fantazji, stworzyć parę zakochanych nastolatków, dołożyć serdeczną przyjaciółkę oraz przystojnego nauczyciela, umieścić akcję w Londynie, całość okrasić paroma tytułami arystokratycznymi, dodać zwariowaną ciotkę no i sprawa załatwiona. Potem już wszystko miało płynąć samo z siebie. I płynęło? Wręcz przeciwnie. Stanęło w miejscu, jak osioł na zakręcie. A na dodatek zaczęło wierzgać, jak znarowiona kobyła. Historia zamiast zacząć układać się w logiczną całość, rozłaziła się, jak sprana szmata. Na czym polegała pierwsza przeszkoda? Na miłości. Jakżeby inaczej. W przypadku dorosłych kobiet wszystko odbywa się znacznie prościej. Bohaterka poznaje faceta i jeśli jej się podoba, postanawia go zdobyć. Natomiast u nastolatek sprawy z mety się komplikują, bo tu nie ma mowy o zdobywaniu mężczyzny, a o fantazjowaniu na jego temat. Pierwsza miłość, to jedno wielkie marzenie, gdzie nad działaniem górę biorą westchnienia. Chcesz powiedzieć, że jeśli jest się nastolatką, to kocha się przede wszystkim samą miłość? A co z jej treścią? Jej treść jest z reguły bez znaczenia. Kocha się marzenie i wyobrażenie. Gdy masz szesnaście lat wybranek może być najbardziej parszywą ropuchą, a i tak widzisz w nim księcia z bajki. Kocha się marzenie o miłości. Przeżywa …