Ja, skromniutki, malutki wydawca postanowiłem upomnieć się o mniejszość. Mniejszość piracką… Nagłówki gazet co chwila pełne są epitetów, oskarżeń o kradzież intelektualną, ostrzeżeń i szykan wobec piratów i coraz bardziej restrykcyjnych zmian przepisów prawnych. W takiej atmosferze nie da się żyć, a co dopiero mówić o pracy! Spiratowanie własności intelektualnej to nie jest takie „hop siup”! Trzeba pomyśleć, co spiratować, dobrać właściwy program, wybrać bezpieczny, wirtualny serwer na Kajmanach lub w Gwadelupie, zrobić właściwy marketing i… bezpiecznie zarobić parę groszy na emeryturę. To wszystko wymaga czasu i nad tym trzeba posiedzieć, zanim… pójdzie się siedzieć. To zawód wysokiego ryzyka, więc jak się o jego przedstawicieli nie upomnieć… toczy się w Internecie. Źródłem stał się apel wydawnictwa Akapit Press, a następnie kolejny, oficyny Impuls, apelujących do Internautów o pomoc w walce z piratem skanującym książki i upowszechniającym je w formie e-booków przez Internet. Odyn 44 (taki nick miał pirat) na tych dwóch oficynkach długo by nie pożył, więc dorzucił do swojej oferty publikacje: WSiP, Wydawnictwa Edukacyjnego, Wydawnictwa Harmonia, WiR i Uniwersytetu Opolskiego. Więksi wydawcy w ogóle na apel nie zareagowali, bo dla nich taka kradzież to jak ukąszenie słonia przez komara. Nawet nie poczują. Wspomniani wcześniej nie odpuścili. I rozpętała się dyskusja (zachowuję pisownię oryginalną wypowiedzi), z której jasno wynika, że czas, by piraci upomnieli się o swoje prawa, a społeczeństwo poznało prawdziwe oblicze ich kulturowej misji: „SSSS”: – pyta grzecznie – przeszkadza to szanownemu panu? zbiedniejesz, o ile? Człowiekowi zawsze mało… nie pan jeden jest okradany.... – Trochę przeszkadza – myśli wydawca – nawet jeśli bardzo nie zbiednieję… – Kopiowanie …