Byłam dzieckiem, kiedy zorientowałam się, że literatura w oryginale to coś innego niż literatura w przekładzie. Miałam 8 czy 9 lat i uczyłam się języka angielskiego. Miałam prywatną nauczycielkę – panią Iwonę, która dwa razy w tygodniu przychodziła do mnie na prywatne lekcje. Pewnego dnia rozmawiałyśmy na temat starego kanonu „Panie Janie”, bo ona uczyła mnie angielskiej wersji. Wtedy nie wiedziałam rzecz jasna, że to późnośredniowieczna pieśń związana z pielgrzymkami do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostela. Zresztą… po polsku kanon brzmi: Panie Janie! Panie Janie! Rano wstań! Rano wstań! Wszystkie dzwony biją, Wszystkie dzwony biją, Bim, bam, bom, bim, bam, bom. Z kolei po angielsku: Are you sleeping, are you sleeping, Brother John, brother John, Morning bells are ringing Morning bells are ringing Ding ding dong, ding ding dong. I choć w obu jest różnica (pomijając bim bom i ding dong), bo w polskiej wersji mowa jest o… panu i wszystkich dzwonach, w angielskiej o bracie i dzwonach porannych, na dodatek w angielskiej jest pytanie (czy śpisz), a w polskiej – rozkaz (wstań!), to w żadnej nie ma mowy o Jakubie. Ten pojawiają  się w wersjach …