Proszę powiedzieć – ile kilometrów pan już przebiegł? Chyba więcej niż tytułowe trzydzieści? Raz przebiegłem cały maraton, tak że wiem o czym pisałem. Ale biegam właściwie cały czas, regularnie, trzy-cztery razy w tygodniu. Z książki wynika, że dla pana bieganie to coś więcej niż tylko wysiłek fizyczny, lecz także powód do bardzo ciekawych refleksji. Gdyby pan nie biegał, do takich refleksji by nie doszło? To dobre pytanie. Człowiek w momencie kryzysowym, na tym symbolicznym trzydziestym kilometrze, jest zmuszony do zmierzenia się z ważnymi pytaniami. Są różne drogi do szukania odpowiedzi, a maraton, zmaganie fizyczne i psychiczne, bardzo w tym pomaga. Bez wymiaru walki z fizycznością może bym nie doszedł do takich przemyśleń. Wysiłek fizyczny, zmuszenie się do przełamania w momencie kryzysu w tym pomaga, ale przecież nie koniecznie trzeba biegać maraton. Można pływać, wspinać się po górach… Tak, zwłaszcza wspinanie po górach ma dodatkowo wydźwięk metafizyczny. Jednak potrzebny jest wysiłek fizyczny, bo przecież nie ma zdrowia psychicznego, duchowego, bez zdrowia fizycznego. Nad ciałem musimy pracować. Mam takie wrażenie, że wykorzystuje pan bieganie jako pretekst do przekazania swoich przemyśleń, które czasem słyszymy w kościele jako swego rodzaju wskazówki na życie. Występuje pan w roli kaznodziei? Nie wiem czy cieszyć się z tego czy nie. Dla mnie literatura jest czymś więcej. Wybrałem ją, bo uważam, że poprzez literaturę można zadawać głębokie pytania i ma się również prawo do poszukiwania odpowiedzi. Nie lubię literatury, która się narzuca. Powinna tylko podsuwać pytania i nie unikać odpowiedzi. Słyszałem już opinie o mojej książce, że jest ideologiczna, bo stawia na wartości, ale …