Ciągle dokądś zdążamy, przemieszczamy się, bardzo często w tzw. celach służbowych. W przedsiębiorstwie, także wydawniczym, to norma – albo jedziemy na targi książki, albo objeżdżamy księgarnie czy hurtownie, albo wyruszamy zagranicę, by spotkać się z ważnym licencjodawcą. Przyjrzyjmy się jak reguluje te kwestie prawo pracy. Kodeks pracy zawiera definicję podróży służbowej (art. 77(5)), określając ją jako wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika. W związku z odbywaną delegacją pracownikowi przysługują określone należności na pokrycie kosztów wyjazdu. Odbycie podróży służbowej musi być następstwem wyraźnego polecenia pracodawcy – ma to istotne znaczenie na przykład w sytuacji, gdy w czasie delegacji pracownik ulegnie wypadkowi i trzeba będzie ustalić czy jest to wypadek przy pracy czy też nie. Podróże służbowe dzieli się na dwa rodzaje – odbywane na obszarze kraju oraz poza jego granicami. Osoby zatrudnione w samorządowej lub państwowej jednostce sfery budżetowej otrzymują diety na podstawie dwóch rozporządzeń ministra pracy, obydwu z 19 grudnia 2002 roku, z których jedno dotyczy podróży krajowych, drugie zaś zagranicznych. U pracodawców spoza sfery budżetowej zasady zwrotu należności z tytułu podróży służbowej określane są w: a) układzie zbiorowym pracy albo b) regulaminie wynagradzania albo c) umowie o pracę. Tak ustalona wysokość diet nie może być jednak niższa niż określona we wspomnianych rozporządzeniach ministra pracy. Jeśli zaś pracodawca zasad tych w ogóle nie określi, również stosujemy postanowienia rozporządzeń wykonawczych. Za co należy się …