I znów Kraków. Uściski, przybijane raz do roku piątki, poklepywanie po plecach przez kolegów i niewybredne dowcipy pod adresem co ładniejszych koleżanek. I znów zdumienie, co w nazwie imprezy robi ten przymiotnik... "Międzynarodowe". Co obecna stolica bez żalu odpuściła, błyskawicznie zagospodarowała jej historyczna poprzedniczka. Wystarczyło jednak pospiesznie przejść obie targowe hale wzdłuż i wszerz, żeby się przekonać, że tyle w nich tego internacjonalnego charakteru, co Smok Wawelski napłakał. Stoiska niemal w całości rodzime, imprezy towarzyszące podobnie. Gdzieś mignęła Rumunia, gdzieś Litwa - Gość Honorowy (a co!). Ale cóż, dziś już nikt swoich targów książki międzynarodowymi nie nazwie, bo głupio - już jedne takie są (chociaż z prawnego punktu widzenia zapewne dozwolonym byłoby nazywanie imprezy Międzynarodowymi Targami Książki w Poznaniu, Radomiu czy Wólce Kosowskiej). Co nasze, to nasze. I już. Jak zawsze niezliczone spotkania z autorami - głównie na stoiskach wydawców. Show wszystkim ukradła jednak Martyna Wojciechowska. Nie mam pojęcia, ile osób ustawiło się po jej autograf. Dwieście, trzysta, może nawet tysiąc. A jeśli ktoś mi powie, że milion, też uwierzę. Dość, że skutecznie zablokowały wszystkie alejki dookoła, a podróżniczka musiała stanąć na wysokości zadania w sensie jak najbardziej dosłownym, bo na podwyższeniu, by każdy mógł ją zobaczyć …