W czasach celebrytów, czyli ludzi „znanych z tego, że są znani”, trudno jest prowadzić rozmowy o tym, co to znaczy „wielki człowiek”. A jeszcze trudniej odpowiedzieć na pytanie, jak rozpoznać, kto to jest „znany pisarz” albo „wielki pisarz”. Po pierwsze: pisarze są w przytłaczającej większości nieznani z twarzy. Po drugie: rzadko są obecni w mediach, a nieliczne wyjątki zdają się potwierdzać tę regułę. Być może dlatego dziś z pisarzem ludzie niezbyt się liczą. W końcu to zawód, którego wykonywanie jest mało spektakularne. Gdyby nakręcić film o tym, jak wygląda praca pisarza, to zobaczylibyśmy na nim człowieka, który albo siedzi i pisze, albo siedzi i czyta. Nie da się przecież tych czynności robić ani w biegu, ani na wrotkach, ani na rowerze etc. Pisanie zaś wygląda nudno. Zwłaszcza gdy robi się to na komputerze i spod każdych palców wychodzą litery pisane popularną czcionką Helvetica, Times New Roman czy Arial. Jakby tego było mało, we wszechogarniającym nas kulcie pieniądza, ten zawód jest dość mało płatny. Pewnie dlatego nie spotyka się z szacunkiem, bo skoro pisarzom przeważnie ledwo starcza na życie, to jaki to wzór do naśladowania? Gdy kilka lat temu na jednym ze spotkań autorskich chłopiec spytał mnie, ile zarabiam na książkach, a ja odpowiedziałam mu, że mam średnio mniej więcej 2 złote od sprzedanej książki, ów chłopiec wstał i powiedział, że nie warto ze mną rozmawiać. Jego wychowawczyni przepraszała mnie za zachowanie ucznia, ale ja nie pogniewałam …