Zwolnili mnie po niecałym miesiącu pracy. Tak. Wielebny Prospero nie użył co prawda tego sformułowania i nawet próbował mi wmówić, że świetnie się spisywałem, ale efekt był taki, że nie pracowałem już jako listonosz w Applecross. – Chodź ze mną, chłopcze… – zagadnął, kładąc mi dłoń na ramieniu, po czym lekko mnie popchnął. – Pomówimy z Jules’em. Problem z wielebnym był taki, że mężczyzna zupełnie nie zdawał sobie sprawy ze swojej siły. Mierzył prawie dwa metry, miał płomienne spojrzenie i władczy, niedopuszczający sprzeciwu ton głosu. – Gałgan, do nogi… – nakazałem psu, a ten zawył i podreptał za mną. Jules, do którego mieliśmy pójść, to stary listonosz z Applecross, ten sam, którego zastępowałem. Musiałem dostarczać listy do wszystkich gospodarstw na półwyspie, a od czasu do czasu nawet na wyspach, kiedy adres się nie zgadzał i na przykład wiadomość zaadresowano do „Rodziny Coughnamara, Applecross”, a Coughnamara nie mieszkali w Applecross od jakichś dwudziestu lat. Szczęściarze, przeprowadzili się do Beinn’a Leac, leżącego po drugiej stronie zatoki. Wszyscy o tym wiedzieli, z wyjątkiem Jules’a i nadawcy, który – podobnie jak cała reszta świata – nie miał zielonego pojęcia, gdzie się znajduje Applecross. Applecross to mała mieścina, kilka domów (serio: kilka) w północnej Szkocji. Prowadzi do nas jedyna droga, na której początku znajduje się napis: „Uwaga! Przejazd odradzany świeżo upieczonym kierowcom. Niebezpieczeństwo!”. Naprawdę, nie żartuję. Ale wtedy, latem, niebezpieczeństwo nie wiązało się z tym, że ktoś mógł wypaść z drogi, co byłoby zapewne fatalne w skutkach, szczególnie na odcinku prowadzącym nad urwiskiem, na Łosiowym Rogu albo Małym Czubku. Nie chodziło także o te dziewiętnaście zakrętów, na których …