29 kwietnia stacja HBO wyemitowała trzeci odcinek ostatniego sezonu „Gry o tron”. Ponad godzina bitwy ludzi z umarlakami, wcześniej długo anonsowana jako największa scena bitewna w historii kinematografii. Na pewno najdłuższa, wielkość wszak nie tylko długością się mierzy. Pierwsze recenzje widzów i ekspertów – bardzo krytyczne. HBO napompowało balonik, więc oczekiwania były ogromne. I twórcy stali się ofiarami własnego lansu. Masa statystów. Ludzka ciżba, nieludzka ciżba, wszystko w ciemności, we mgle, nic nie widać. A jak jest zbliżenie, to nie buduje dramaturgii. Scenariusz lichy, ale nie będę się rozwodził, zostawmy to prasie filmowej. Co nas, ludzi książki, najbardziej w tym wszystkim powinno zastanowić? Dziwna rola pisarza, którego stacja telewizyjna sezon po sezonie spychała do kąta. Pierwszych dziesięć odcinków serialu było całkowicie wierne fabule pierwszego tomu sagi „Pieśń Lodu i Ognia”, którą w Polsce wydaje Zysk i S-ka, a która wszędzie na świecie jest megabestsellerem. Według danych na koniec kwietnia tego roku, łączna sprzedaż powieści z tego cyklu to ponad 90 mln egz., przetłumaczono je na 47 języków, powstały prequele, sequele, serial, gry komputerowe, gry fabularne, sprzedawane są gadżety, figurki, koszulki, Bóg wie co jeszcze. Produkt totalny, prawie na miarę „Harry’ego Pottera” czy „Władcy Pierścieni”. Autor tego cyklu, George Raymond Richard Martin (podpisujący się G.R.R. Martin, jak J.R.R. Tolkien), to potężny grubas, kolekcjoner figurek fantasy. Urodził się w 1948 roku, według magazynu „The Time” jest w setce najbardziej wpływowych osób na świecie. Dwukrotnie żonaty. Natłok scen erotycznych w jego prozie – często bardzo wulgarnych, wyuzdanych, dewiacyjnych – daje do myślenia nad kondycją psychiczną pisarza, o ile uprawnionym jest łączenie tematów literackich z osobą ich autora. Na pewno ciekawy temat dla psychiatrów i psychoanalityków. Pierwszy tom sagi „Pieśń Lodu i Ognia” miał tytuł „Gra o tron” i ukazał się w 1996 roku. Nie od razu przyszedł komercyjny …