Na falach programu pierwszego Polskiego Radia od kilku już lat usadowiłem się w kąciku zamykającym audycję „Moje książki”. Pokazuję nowości wyselekcjonowane z nieprzebranego stosu produkcji edytorskiej. Wobec rynkowego bogactwa muszę bardzo starannie wybierać z tego, co w ogóle do mnie dociera i co zdołam sobie przyswoić. Przy czym wśród oceanu publikacji wyszukuję za każdym razem kolejne książki bardziej aktywnych oraz ciekawszych z mojego punktu widzenia twórców i – niezależnie od innych prezentacji – śledzę takie następujące po sobie produkcje w miarę systematycznie. Między tekstami wyselekcjonowanymi w wyniku moich prywatnych decyzji do rekomendacji antenowej, znajdują się także cztery (jak dotąd) książki pewnego autora, o którym za chwilę napiszę dokładniej. Przy czym jako człek dojrzały w latach, pożeracz druków, krytyk posiwiały, nieco poszczerbiony w bojach, posiadam tę przewagę nad młodzieżą rzucającą się na teksty z płomienną neoficką gorliwością, iż potrafię – schlebiam sobie, że raczej skutecznie – odnotowywać dojrzewanie reprezentantów kolejnych generacji, którzy wkraczają z hukiem oraz przytupem na arenę. Miło jest później sprawdzać, komu się udało, a kto przepadł. Wśród względnie zaś nowych roczników wypatrzyłem oraz wyłowiłem z ławicy planktonu (między innymi tomami oczywiście!) propozycje Piotra Zychowicza. O niego mi chodzi. Dziś trzydziestoośmioletni historyk, związany z prasą prawicową i w ogóle z mediami tej strony publicznego dyskursu, zwrócił od pierwszej wydanej książki powszechną uwagę, też i moją. Niezły zawodnik. Kiedy sześć lat wstecz ukazał się „Pakt Ribbentrop-Beck” (Rebis, 2012), pomyślałem, że w rozprostowywanej energicznie łapie młodego autora kryje się pazur …