Piątek, 5 czerwca 2009 roku, godz. 18.20, scena legendarnego Starego Teatru w Krakowie. Dyrektor Instytutu Książki Grzegorz Gauden zwraca się z prośbą do obecnych na widowni: „Bardzo proszę naszych gości II Kongresu Tłumaczy Literatury Polskiej o powstanie. Zobaczmy, ilu was jest”. Wstaje prawie cała sala! Ponad dwustu ambasadorów Polski, z 56 (sic!) krajów świata, wstaje w poczuciu, że rozpoczyna się wieczór im tylko poświęcony. Wieczór dla nich szczególny, wszak to jedyna taka chwila, kiedy spotykają się razem. Rozlega się radosny szmer jakby niedowierzania, że jest ich aż tylu. Na swoich miejscach pozostaje jedynie kilkadziesiąt osób: w Starym Teatrze obecni są m.in.: Wisława Szymborska, Tadeusz Różewicz, Stefan Chwin, Urszula Kozioł, Małgorzata Hillar, Adam Zagajewski, Ryszard Krynicki, Michał Witkowski… Siedzę w fotelu w piątym rzędzie i… czuję się nieswojo (że też akurat w tej chwili dopadła mnie tego rodzaju refleksja!). Nie ma pomiędzy nami ani prezydenta, ani premiera, ani ministra spraw zagranicznych, nie wspominając już o ministrze kultury… Nie ma prezydenta Miasta Krakowa… Ba! Nie ma nawet najskromniejszego urzędnika magistratu… Nikt z ważnych nie przesłał okolicznościowego, choćby jednego listu! Nie ma kamer telewizji misyjnej ani prywatnej, nie ma zwyczajowego tłumu fotografów, dziennikarzy… Przez moment mam wrażenie, że właśnie rozpoczęła się tuzinkowa impreza, jakich w Krakowie i w Polsce tysiące. No bo w końcu: co w …