1. „Mężczyzna, który gonił swój cień” to piąty tom „Millenium” Stiega Larssona, który – jak wiadomo – rzecz zamknął na trylogii po czym zmarł. Co robi David Lagercrantz? Dopisuje. Jak jemu z kolei się zemrze, znajdzie się kolejny chętny do kontynuacji tej historii. Będzie to wtedy, na przykład, siedmioksiąg, z czasem dziesięcioksiąg i tak dalej. Aż kiedyś zabraknie czytelników, bo jednak wszystko musi mieć swój początek i koniec. 2. Książką „Macierewicz i jego tajemnice” Tomasz Piątek definitywnie rozstał się z uprawianą wcześniej działalnością. Tytuł ten, mianowicie, z literaturą – wszystko jedno, dobrą czy złą – nie ma już nic wspólnego. To jedynie narzędzie walki politycznej, w którą Piątek zaangażował się bez reszty.   3. „Oskarżenie” Remigiusza Mroza to już szósta część historii o prawnikach z kancelarii Żelazny & McVay. Ani lepsza, ani gorsza od wcześniejszych. Dolna strefa stanów średnich. [Patrz również poz. 4]     4. „Czarna Madonna” Remigiusza Mroza wywołała kolejną falę porównań najbardziej płodnego polskiego autora do Stephena Kinga. Zaprzysięgli miłośnicy tego ostatniego oburzają się na tę myśl, co nie ma większego sensu, gdyż twórca „Lśnienia” też nie jest pisarzem Bóg wie jakiego formatu. W obu przypadkach mamy do czynienia z literaturą aż nadto popularną czy też – jak kto woli – rozrywkową. Ze względu zaś na obecność wątków religijnych lub raczej parareligijnych, egzorcyzmów, wyimków z Apokalipsy św. Jana itp., bardziej uzasadnione wydają mi się analogie z Danem Brownem. O zachwycie nie ma mowy. [Zobacz też poz. 3] 5. „Błękitne sny”, trzeci tom „Leśnej trylogii” Katarzyny Michalak, obfituje w poważne dylematy, takie jak ten: „»Życie jest życiem i bez względu na moje chcę czy nie chcę, uderza tam, gdzie chce, i w tych, co chce. Tak pilnowałem braci, że jeden z nich został postrzelony. Pragnąłem strzec mojej miłości, a Gabrielę i tak porwano. Grożono jej gwałtem i śmiercią. Z mojego powodu«.  Może czynił sobie zbyt gorzkie wymówki. On przecież, tak samo jak jego bracia i ukochana kobieta, był ofiarą zwyrodnialca. Lecz w tej czarnej godzinie, gdy siedział przy łóżku nieprzytomnego Marcina, takie słowa były oczyszczeniem. Majka i Marcin przeżyli. Gabrysia była bezpieczna. Los dał mu powtórną szansę na nowe, może wreszcie spokojne i szczęśliwe życie. O ile on sam, Wiktor, sobie na to pozwoli. Odetchnął. Zacisnął palce na nieruchomej dłoni Marcina i zaczął cicho modlić się do Boga, którego dawno temu przegnał z przepełnionego rozpaczą i nienawiścią serca”. Na wszelki wypadek zaręczam, że zdania te nie pochodzą z konspektu serialu „M jak miłość”. 6. „Słup ognia” Kena Folletta to kontynuacja bestsellerowego cyklu sławnego brytyjskiego pisarza zatytułowanego „Filary ziemi”. Autor tej gigantycznej opowieści dziejącej się w szesnastowiecznej Europie uważa ją za najważniejsze swoje dzieło. I pewnie ma rację, choć dla wielu czytelników (a na pewno dla mnie) pozostanie twórcą sensacyjnych książek o II wojnie światowej z niezapomnianą „Igłą” na czele. Tak czy inaczej to kawał znakomitej literatury. Popularnej, a jakże, ale czy coś w tym złego?   7. Marek Krajewski w ostatniej swojej książce „Mock. Ludzkie zoo” poszedł na całość. Historia o krzyżowaniu ludzi z małpami wywołać może odruch wymiotny, co – jako wierny czytelnik wrocławskiego pisarza – stwierdzam z nieskrywanym żalem.     8. Z „Przewodnika wędrowca. Sztuki odczytywania znaków natury” Tristana Gooleya: „Badania, …