Jestem akademickim belfrem, w związku z tym od czasu do czasu, w ramach akcji edukacyjnych, dzielę się swoją miłością do książek z licealistami – z nadzieją, że… warto. Tego rodzaju spotkania, w domach kultury, świetlicach i bibliotekach, miewają trudny do przewidzenia przebieg, co na ogół lubię, chociaż czasami wzbudza to we mnie paniczny strach. Tym razem zaproszono mnie do małej biblioteki w Nowej Hucie. Tam stanąłem naprzeciwko młodych, poddawanych intensywnemu procesowi edukacji szkolnej. I się zaczęło… Pani od polskiego, z wyraźną skłonnością do przeżywania swojej nauczycielskiej misji, przedstawiwszy mnie, zadała fundamentalne pytanie, które zabrzmiało jak słynna fraza pewnego paprykarza. Otóż pani od polskiego, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem, zapytała: – Co czytać, panie doktorze!? Co czytać!? – Już wiedziałem, że łatwo nie będzie… A może nawet będzie jeszcze gorzej. Pytanie polonistki zawisło w powietrzu tylko na chwilę, bo z nieskrywaną ironią w głosie jakiś młody dryblas, który siedział w pierwszym rzędzie, skontrował falsetem: – Ale po co czytać!? Oto jest pytanie. – Przez chwilę myślałem, że może najlepiej by było, gdybym się szybko i po angielsku ulotnił z tego miejsca, w tym momencie bowiem przesądzona została moja porażka jako tego, co niesie kaganek miłości do książek. Od razu zdałem sobie sprawę, że miłość pani polonistki do jej trzódki uczniów nie jest z ich strony jakoś przesadnie …