Dziś piszę pro domo sua. Czyli rzecz będzie przede wszystkim o języku łacińskim, podstawie naszej cywilizacji. Zmotywował mnie do podjęcia tematuredaktor Bogumił Paszkiewicz, dotąd stanowczo zbyt słabo wykorzystany, choć bardzo kompetentny, świadek minionej epoki, tej która sczezła bezpowrotnie i w której pisarze coś naprawdę znaczyli. Ba, pięćdziesiąt lat wstecz ludzie pióra potrafili gromadzić wokół siebie nabrzmiałe emocjami grono fanek! Ech, to są czasy bezpowrotnie utracone. Obecnie, kiedy jeden nieopatrzny komentarz Janusza Rudnickiego (fakt, że istotnie wyjątkowo chamska jest odzywka rzucona w stronę kolegi od kawiarnianego stolika, zajmowanego wespół z dziennikarką: „Chodź do mnie, kurwy już są!”), więc kiedy ów idiotyczny komentarz z miejsca potrafił na długo odebrać pupilowi wyższych sfer całą pracowicie zgromadzoną przez lata ciężkiej pracy charyzmę, nawet mniej wyraziści towarzysko niż Rudnicki pisarze na wszelki wypadek kulą się w sobie i gotowi są za wszystko przepraszać. Nie tylko za chamstwo, w przypadku Janusza Rudnickiego bezsprzeczne. Lecz podejrzewam, że gdyby – na przykład – Stanisław Grochowiak dotąd jeszcze żył i gdyby pozwolił sobie na pewien autentyczny komentarz, budzący przed półwieczem zachwyt („Jest nas dwóch geniuszy. Ja i Pan Bóg. Ścigamy się ostro, a idziemy łeb w łeb, łeb w łeb”), oskarżono by wielkiego poetę o obrazę uczuć religijnych. I też by się pokajał. Boguś Paszkiewcz na razie zaznaczył swą obecność wśród szerszej publiczności tomem limeryków freewolnych pt. „Cwana panienka z Juraty” (po łacinie to szłoby jakoś tak: „Subtiliter puella ex Jurata”). Doceniam klasę pikantnych …