Ukazał się 50-ty numer naszego czasopisma, czas więc na kolejne podsumowanie. Żeby obiektywnie ocenić to, co udało się Redakcji dotychczas osiągnąć, musimy się na chwilę cofnąć do historii. „Wiadomości Księgarskie” powstały wiosną 1994 roku, a ich narodziny wiązały się z inicjatywą kilku członków ówczesnego Zarządu Głównego Stowarzyszenia Księgarzy Polskich. Przypomnijmy, że był to okres, gdy od kilku już lat nie ukazywała się zawodowa prasa księgarska, którą stanowiły poprzednio kwartalnik „Księgarz” oraz dwutygodniowy „Przegląd Księgarski i Wydawniczy”. Dotkliwa luka, jaka nastąpiła po zawieszeniu tych tytułów była tym bardziej przykra dla działaczy, iż w tym czasie wychodziły liczne czasopisma, znakomicie redagowane, budzące zazdrość swą szatą edytorską – bibliotekarzy, wydawców, drukarzy i innych środowisk związanych z kulturą książki i czytelnictwa. Jednocześnie z różnych stron kraju dochodziły głosy o potrzebie jeśli już nie wznowienia poprzednich tytułów, to chociażby stworzenia namiastki pisma, które byłoby jakimś łącznikiem pomiędzy Zarządem i poszczególnymi okręgami, a ogółem członków SKP. Stowarzyszenie nasze po początkowych trudnościach w okresie transformacji zaczynało krzepnąć i naturalny proces integracji jego poszczególnych ogniw wymagał ze strony Zarządu odpowiedniego wsparcia. Tak powstało pismo, które ukazuje się już czternasty rok – początkowo jako powielany wewnętrzny biuletyn SKP o niewielkiej objętości i ubogiej szacie zewnętrznej. „Wiadomości Księgarskie” od początku wychodziły w poręcznym formacie A-5 w dwóch wersjach edytorskich: „siermiężnej” wynikającej z doraźnej potrzeby pośpiesznej informacji oraz „luksusowej” będącej efektem bardziej starannego opracowania już wykorzystanego w poprzedniej wersji materiału. Pierwszą wersję rozsyłano natychmiast do Okręgów SKP, szkół księgarskich itp., drugą zaś, po dodaniu kartonowej okładki ze spisem treści i rozszerzoną częścią artykułową indywidualnym odbiorcom. Było to możliwe dzięki archaicznej, by nie powiedzieć prymitywnej, metodzie powielania. „Wiadomości Księgarskie” od początku do końca były publikowane antiquo modo, czyli ręcznie: redaktor sam składał tekst, skanował ilustracje, drukował tekst i okładkę, przycinał papier etc. „Panta rei…” – twierdził filozof. Wszystko przemija, a czas ma tę brzydką cechę, iż ucieka najszybciej. Gdy w grudniu 2000 roku pisałem tekst jako …