Połowa maja przyniosła dwie szokujące wiadomości. Pierwsza, z 14 maja, o śmierci Gabriela Garcii Marqueza okazała się być dziennikarską kaczką (chyba), nie potwierdziły jej później agencje. Druga, z 15 maja, niestety była prawdziwa – zmarł Carlos Fuentes. Jeden z moich ulubionych pisarzy, najwybitniejszy prozaik meksykański. Dusza rewolucjonisty, ale jednocześnie wielki patriota, wedle kryteriów europejskich powiedzielibyśmy, że nacjonalista, doskonale wpisywał się w powojenną historię Meksyku, kraju kontrastów, żyjącego w cieniu północnego hegemona. Autor niezwykle różnorodny, płodny, zachwycający bogactwem języka, metaforyki mocno osadzonej w meksykańskich mitach i wierzeniach, jednocześnie komentator polityczny i publicysta, twórca pisanych z pasją esejów jak choćby wydanej w 2004 roku znakomitej książki „Kontra Bush”, w której pisał bez ogródek: „Teraz USA mają prezydenta zarazem głupiego i niemoralnego”. Sławę przyniosła mu napisana w 1975 roku gorzka powieść „Terra nostra”, w której zobrazował Europę z okresu poprzedzającego wielkie odkrycia, Europę niczym piekło z obrazów Hieronima Boscha. Kolejną głośną pozycją był napisany w 1978 roku „Łeb hydry”, potem był „Stary Gringo”, ale też bardziej frywolne „Lata z Laurą Diaz” czy „Instynkt pięknej Inez”. W 2008 roku ogłosił jedną z najważniejszych swoich książek, powieść „Wszystkie szczęśliwe rodziny”. Do tych najważniejszych publikacji należy jeszcze doliczyć zbiór opowiadań …