Pochylmy się znowu nad współtwórczością. Klarowny wyrok Sądu Najwyższego sprzed pięciu lat wyraźnie stawia granicę pomiędzy współtwórczością a działalnością pomocniczą wobec twórczej, nie powodującą powstania wkładu twórczego w dziele. Wyrok, który tym razem prześledzimy, odnosi się również do innej kluczowej kwestii prawa autorskiego – kiedy możemy mówić o utworze i jak w praktyce ustalać czy mamy do czynienia z prawnoautorską ochroną czy nie. Fotograf a fotografik Spór, który doczekał się finału przed Sądem Najwyższym, dotyczył oryginalnych, artystycznych zdjęć projektowanych przez znanego artystę Zbigniewa Bajka. Bajek, z wykształcenia artysta plastyk, absolwent krakowskiej ASP, uprawia malarstwo, fotografikę, rysunek i grafikę, tworząc dzieła bardzo charakterystyczne, bez wątpienia napiętnowane indywidualnym charakterem. W przypadku fotografii artystycznej tworzy on niezwykłe kompozycje, decydując o wszelkich szczegółach, często będąc również elementem kompozycji. Tak było i z cyklami jego prac: „Żywioły”, „Według księgi Tobiasza” oraz „Tatuaż”. Przy ich tworzeniu Bajek korzystał z pomocy profesjonalnego studia fotograficznego (Studio „F.”) i jego dwóch pracowników – Mirosława M. i Jacka S. Sam artysta był elementem fotografowanych kompozycji, szczegółowo opracował artystyczną koncepcję dzieł, decydował o wyborze eksponatów, miejscu sesji fotograficznej oraz parametrach technicznych zdjęć: ich wielkości, rodzaju nasycenia i rodzaju papieru, momencie wykonania poszczególnych zdjęć (dawał znak do naciśnięcia migawki). Uczestniczył również przy wywoływaniu zdjęć i wykonywaniu odbitek, podejmując decyzje co do kadrowania, kształtu i wielkości fotografii. Pracownicy studia zajmowali się stroną techniczną – dostarczali sprzęt fotograficzny, lampy, czarny aksamit jako tło, podczas sesji obsługiwali sprzęt, zmieniali filmy i na znak Bajki wykonywali zdjęcia. Podczas paryskiej wystawy zdjęć artysty umieszczono informację, że realizatorem technicznym …