Jadę przez Polskę samochodem. Na setkach bilbordów, tysiącach płotów, murów i przydrożnych drzew zatroskane twarze kandydatów na europosłów. Wszystkie podobne, sformatowane wedle standardu zdjęcia paszportowego. Jedyna różnica to partyjne znaki i hasła, których sens sprowadza się do deklaracji służenia narodowi: „Słuchać Polaków”, „W trosce o ojczyznę”, „Spełnić obietnicę”, „Razem w Europie”, „Wolność i tolerancja”… i dziesiątki podobnych. Kolory dominujące to błękit, biel i czerwień. W tej publicznej ikonosferze zdecydowaną przewagę mają tzw. jedynki na liście, czyli twarze znane z codziennych telewizyjnych i radiowych naparzanek. To ci, „którzy wejdą”. Reszta to „plankton” realizujący szczytną ideę demokracji. Ale oni też są ważni, wszak, jak powiedziała mi pewna „dziewiątka” na jednej z partyjnych list, chodzi nie o miejsce w parlamencie UE, bo na to nie ma szans, lecz o utrwalenie wizerunku na nieodległe wybory do sejmu RP. Jadę przez Polskę i coraz bardziej czuję, że „muszę, bo inaczej się uduszę”. Otóż muszę osobiście wziąć czynny udział w święcie demokracji, czyli wybrać się na parę przedwyborczych spotkań kandydatów na europosłów, w celu porozmawiania. Oczywiście wybieram spotkania tylko z „jedynkami” , „dwójkami” i w jednym tylko przypadku z „trójką z szansami”. Siadam zawsze w pierwszym rzędzie, by moje pytania do kandydata miały możliwość do niego dotrzeć wyraźnie i głośno. Pytam zawsze o to samo, tłumacząc przy okazji, że ogólnie jestem przedstawicielem przemysłu kulturowego, zaś wydawcą w szczególności. Otóż – pytam bełkotliwym językiem urzędniczo-politycznego żargonu, bo brzmi …