Jacka Gmocha zapytano onegdaj: „Czym jest dla pana piłka nożna?”. „Piłka nożna jest dla mnie grą zespołową” – brzmiała odpowiedź. Kwestiom zadanym temu selekcjonerowi przez tandem Arkadiusz Bartosiak – Łukasz Klinke też niekiedy towarzyszą niekonwencjonalne wywody: „Mecz piłki nożnej to ersatz wojny, a trenerom zdarza się umierać na ławkach. Kilku tak skończyło. Taka śmierć ich nobilituje.(...) To piękny koniec, choć teraz dla mnie niedostępny, ale przecież mogą znaleźć jakąkolwiek ławkę, nie musi być koniecznie trenerska. Fikną sobie tam, oddając ostatnie tchnienie. Ławka dla trenera to narkotyk – jest najważniejsza. Byle tylko nie siedzieli za nią przysięgli”. Zastanawia mnie jednak, gdzie księgarze będą eksponować ów wywiad-rzekę pod buńczucznym tytułem „Najlepszy trener na świecie” (GW Foksal), którego premiera miała miejsce w kinie Atlantic. Przypuszczam, że w dziale bajkopisarstwo, ponieważ indagujący z arkanami futbolu bywają na bakier, umożliwiając niekiedy interlokutorowi snucie opowieści w stylu barona Münchausena. Skądinąd nie tylko sportowych: „Ojciec pracował w szpitalu w Tworkach. Odpowiadał za piece i cały system ogrzewania. (...) Dyrektor szpitala dr Feliks Kaczanowski pięknie zapisał się w historii. Nie tylko ukrywał Żydów w szpitalu, ale ratował także AK-owców po wojnie. Wypisywał im żółte papiery. I chronił w ten sposób przed UB”. Ze słów wszechwiedzącego szkoleniowca wynika, że w odniesieniu spektakularnych sukcesów przeszkodziły mu spiski, rozgrywki zakulisowe, zawistne otoczenie, niezrozumienie, niesprzyjający los, urazy zawodników... (niepotrzebne skreślić). Tak miało być zwłaszcza na mundialu w Argentynie (rok 1978), dokąd „biało-czerwoni” pojechali po złoty medal – jak zaanonsował na antenie TVP wszechwładny prezes Radiokomitetu Maciej Szczepański. Tymczasem nie zmieścili się nawet na podium. Po przegranej z gospodarzami: „atmosfera w szatni grobowa. Piłkarze powychodzili spod pryszniców i snują się …